Menntamál - 01.09.1936, Page 40

118
MENNTAMÁJ.
geta komið í sambandi við stafsetningarkennslu. (En
umfram allt, liugsið ekki, að það sem ég segi, sé hið eina
rétta, eða allt, er reyna megi. Nei, engin ein aðferð er
einlilít, og ein aðferð getur átt vel við í þessum bekk, en
ekki í öðrum o. s. frv.).
Hið fyrsta er þá, að kennarinn á jafnan að bafa í buga
að útiloka villurnar, reyna að koma í veg fyrir að börnin
skrifi rangt. Þetta er ákaflega mikilsvert. Þvi færri rang-
ar myndir orða, sem börnin sjá, því betur festast þær
réttu.
Æfið fyrst þau orð, sem börnin þekkja bezt og nota
oftast. Æfið þau orð vel. Byrjið á léttum orðum og smá-
þyngið. Æfið orðin í beygingarmyndum, t. d. pabbi,
pal)ba, mamma, mömmu, bróðir, bræður, systir, systur,
hestur, hesturinn, hestarnir; lesa, las, lásu, lesinn;
blaupa, hljóp, hlupu, hlaupinn.
Æfið ekki mjög lík orð samtímis, heldur sér. Of lík
orð rugla í fyrstu, t. d. en (sarnt) og enn (þá).
En mætti I. d. æfa þannig:
(Málsgr. skrifist á töflu) „Jón er lasinn .... Bjarni er
frískur. Eldurinn er heitur .... askan er köld. Fuglinn
er stærri .... í'lugan. Tófan er fljótari .... snigillinn“.
Síðar mætti svo æfa enn (þá) á líkan liátt, t. d.:
„Eru börnin ekki komin . . . . ? Jón er þá .... á ferð-
inni. Ég er .... að reikna“, o. s. frv.
Æfið vel að skipta orðum, t. d. eld-bús, borð-búnaður,
sólar-lag, frísk-ur, dreng-urinn eða drengur-inn. Látið
börnin fá næga æfingu i að skipta orðum í atkvæði, t. d.
ís-land, Reykj-a-vik, Eng-eyj-ar-sund, Þar-a-lát-urs-
fjörð-ur o. s. frv.
Þá cr gott að láta börn bæta orðum inn i málsgreinir,
annað bvort eftir frjálsu vali, eða ákveðnum orðum. —
Segjum t.*d. að æfa eigi börnin i að skrifa grannan radd-
staf á undan ng og nk i sömu samstöfu. Þá mætti skrifa
á töfluna þessi orð: langur, söngur, strengurinn, ungur,