Menntamál - 01.09.1936, Qupperneq 76

154
MENNTAMÁL
Samning og útgáfa slíkra leiðbeiningarita eru í bernsku hér
á landi, og má því engan furða, þótt ýmislegt standi til bóta.
Þannig vœri t. d. æskilegt, að bæklingur þessi hefði fjallað gjörr
um almennan tilgang þeirrar kennsluaðferðar, sem liggur hon-
um til grundvallar. Það nnín ekki ofmælt, að flestir barnakenn-
arar þeklíja liana alls ekki, en mjög fáir hafa hana að fullu á
valdi sinu. í sjálfu sér er ])essi aðferð vandasamari og gerir
hærri kröfur til kunnáttu og hæfileika kennarans en aðferð bók-
skólans. Hún krefst þekkingar, leikni og kunnáttu af kennaran-
um, en verður að káki og tímasóun í höndum klaufa og fákunn-
andi. Hún krefst strangleika og samvizkusemí. -'"da er hún hyggð
á grundvallaratriði, sem nefna mætti ,,objektivitet“. Vinnubókin
er aðeins eitt þeirra tækja, sem góður nemandi þarf að hafa, til
að afla sér þekkingar og kunnáttu.
Nánari leiðbeiningar um námstilhögun á þeim sviðum, sem
vinnubókum verður bezt og auðveldast viðkomið, hefði einnig
aukið gildi bókarinnar. Á kennarinn að fá hverjum nemanda
sérstakt verkefni, á hann að velja hóp nemenda verkefni, eða á
bann e. t. v. að fá bekknum sameiginlegt verkefni og láta hann
skipta sér um einstök atriði þess? Hvaða kostir og brestir fylgja
hverri leið? Þessar spurningar eru eigi auðleystar þeim, sem
eigi þekkja starfsaðferðina til hlítar. Hefðu því nokkrar ein-
faldar leiðbeiningar verið nauðsynlegar, þótt að vísu sé ekki
hægt að gefa ákveðnar reglur, með þvi að verkefnið ræður ávalt
miklu um starfstilhögun.
En þótt ])annig megi að ýmsu finna, t. d. skrá þeirra bóka,
sem vera „ætti eintak af í hverri kennslustofu", þá er bæklingur
þessi tvímælalaust kennurum góður fengur, ef þeir lesa hann og
nota af alúð og skilningi.
i
Skrift og skriftarkennsla, Guðmundur I. Guðjónsson, Sig-
urður Thorlacius og Steingrímur Arason tólui saman
að tilhlutun fræðslumálastjórnarinnar, Reykjavík,
1936.
Bæklingur ])essi er all-merkilegur og vel ])ess verður, að hon-
um sé náinn gaumur gefinn. Hann hefst með grein eftir Sigurð
Thorlacius, og mun hún vera fyrsti vísir til kennslufræði á ís-
lenzku, er |)ess nafns er verð. Höfundur leitast fyrst og fremst
við að skýra skilyrði skriftarnáms hjá börnum, bæði líkamleg
og sálræu. Haun sýnir ljóslega fram á, hvilík fjarstæða það er,
að láta börnin byrja skriftarnámið með því að stæla æfða rit-
hönd. Til þess skortir börn alla leikni. Verkefni skriftarkennar-