Menntamál - 01.12.1936, Blaðsíða 15

MENNTAMÁL
173
sem mest í einu, og er það einkenni góðs lesara, að þurfa
sjaldan að hreyfa augun eftir hverri línu. Önnur algeng
augnhreyfing, sem tefur mjög fyrir liröðum lestri, er fólg-
in í því að hreyfa augun við og við til haka aftur jafn-
ótt og lesið er áfram. Þá er og mjög mikils um það vert,
að kunna á sem liagkvæmastan liátt að renna augunum
frá einni línu til annarar. Mörgum liættir við, er þeir
skipta um línu, að horfa of langt til vinstri og eyða þá
tíma til einskis, eða að líta of skammt og missa þá af
upphafi línunnar og verða að líta til haka aftur.
4) Talið er algengl, að augnhreyfingarnar falli í faslar
skorður og verði að venjum um 11 ára aldur. Er aug-
Ijóst live mikla ábyrgð su staðreynd leggur þeim á lierð-
ar, sem kenna börnum að lesa.
5) Nokkur eru þó dæmi þess, að hæði einstökum full-
orðnum mönnum og heilum hópum skólanemenda í æðri
skólum hafi tekizt að hreyta vondum lestrarvenjum í
sæmilegar eða góðar og auka þannig lestrarhraðann að
miklum mun.
6) Leikni í upplestri fylgir ekld nærri alltaf leikni í að
]esa i hljóði. Virðasl tilraunir henda i þá átt, að hörn, sern
lesa vel upphiátt með tilburðum og áherzlum, séu yfirleitt
seinni að skilja það, sem þau lesa en liin.
7) A vissu stigi lestrarkunnáttunnar eru hörn yfirleitt
fljótari að lesa uppliátt en með sjálfum sér, en eftir þvi
sem leiknin eykst fær hljóðlesturinn yfirhurði um hraða
og skilning.
8) Margir liafa þann sið, er þeir lesa með sjálfum sér,
að Iræra varirnar eða jafnvel að bera livert orð fram í
lágum hljóðum. Þetta er óvani, sem tefur mjög fyrir liröð-
um lestri.
XII.
Eins og að líkindum lætur um jafn þýðingarmikla
námsgrein og lesturinn er, eru kennsluaðferðirnar l)æði
margar og margvíslegar. Við þekkjum öll skiptinguna: