Menntamál - 01.12.1936, Blaðsíða 24

182
MENNTAMÁL
voru góð í stafsetningu. Hann haföi það fyrir reglu,
aS haga leiSréttingu eftir uppleslri þannig:
Börnin skipta bókum. Fyrsta barn stafar fyrsta orS,
annaö barn næsta orS, þriSja barn þriSja orS o. s. frv.
Þegar allur bekkurinn befir stafaS, byrjar fyrsta barniS
á ný, og þannig er haldiS áfram, þar til bvert orS í stíln-
um liefir veriö stafaö og allar stafsetningarvillur leiS-
réttar. Næsta réttritunartíma atbuguSu börnin, livort rétt
væri leiörétt. Yæru þau í vafa, var kennarinn spurSur.
Eg iiefi notaö svipaSa aöferö. Börnin skipta bókum;
ég stafa bvert orö stílsins, en þau leiSrétta og telja vill-
urnar. SíSan tek eg stílana og leiðrétti þær villur, sem
börnunum kann að liafa sést yfir. Tel ég rétt að nota
báðar þessar aðferðir til skiptis.
Þá ætti i sambandi viS leiSréttingarnar, aS láta hvert
barn skrifa á lista, eSa í sérstaka bók, öll orS, sem það
hefir skrifað skakkt. Með álcveSnu millibili ætti svo kenn-
arinn aS taka þessa oröa-lista, bæSi til þess aS sjá, hvort
barniS liefir skrifað öll orðin inn, og þó einkum til þess,
að sjá hvaða orð það eru, sem flest börn flaska á, því
að þau orð þarf að æfa aftur og aftur, þar til börnin kunna
rétta stafsetningu þeirra. —
Við ákveðum að svona og svona mikið skuli börnin
læra í hverjum bekk í landafræði, náttúrufræði, sögu
o. s. frv., en i réttritun er ekkert ákveðið mark að keppa
að, og enginn kennari veit, livað sanngjarnt er, að börn,
t. d. i 4. bekk, geti nú skrifað mörg orð rétt, og hver
þau eigi að vera.
Og þetla verður ekki bægt að ákveða, fyrr en þær
undirstöðurannsóknir, cr ég drap á í upphafi, hafa verið
af bendi leystar. Þá væri bægt að semja ákveðinn fjölda
orða fyrir livert aldursár barna, orða, er væru við liæfi
meðalgreindra liarna og sanngjarnt væri að þau gætu
stafsett rétt í lok livers skólaárs; kynnu að stafsetja
örugglega, alveg eins og þau iiafa lært að 2 og 2 eru 4. —