Menntamál - 01.06.1950, Síða 18

80
MENNTAMÁL
handa og fóta og allra skynfæra til að rannsaka nánasta
umhverfi sitt. Myrkranna á milli hefur sex ára anganum
gefizt kostur á að úthella kröftum sínum í leikjum, hann
hefur vanizt samvistum við sér yngri og eldri börn og við
jafnaldra sína, og hann hefur orðið góður vinur þeirra. Og
allan daginn hefur hann fundið til þess öryggis, sem er
í því að eiga pabba og mömmu. Til þeirra hefur hann getað
leitað, ef eitthvað hefur bjátað á.
Nú á hann að fara í skóla. Það veldur byltingu í lífi
hans. Hann verður að semja sig að stórum hóp barna.
Mörg þeirra þekkir hann ef til vill ekki. Miklum hluta dags-
ins verður hann að verja á þann hátt, sem stundaskráin og
kennarinn mælir fyrir um. Hann flytur með sér í skólann
hina miklu þörf sína á því, að eitthvað eigi að gerast.
Löngunin til að uppgötva nýja hluti kringum sig er óskert
og svo er þráin til þess að mega leika sér af frjálsum vilja
við jafnaldra sína og segja öðrum frá öllu því, sem hann
hefur séð og aðhafzt. Það væri því til mikillar blessunar
bæði fyrir nýsveininn litla og kennarann, ef viðhorf hans
við skólanum yrði þá þegar yljað af trúnaðartrausti. Kosta
verður kapps um að gera umskiptin frá leiktilveru til
skólaveru jafnumbrotalaus og auðið er, ef barninu á að
geðjast að skólanum og starfinu þar frá upphafi. Ekkert
er affarasælla fyrir skólavistina í framtíðinni en að barn-
ið unni skóla sínum, starfinu þar, kennurunum og félög-
um af heilum hug þegar frá fyrsta degi. Það er sannarlega
ómaksins vert, sem reynt er til þess, að svo megi verða.
Á fyrstu skólaárunum er það einkum mikilvægt, að barn-
ið öðlist þá tilfinningu, að kennari þess sé sama örugga at-
hvarfið í skólanum og móðirin er heima hjá því.
f skólanum hefur barnið einnig mikla þörf á því að láta
tilfinningar sínar í ljós. En starf þess í skólanum er að
langmestu leyti vitsmunalegt og fræðilegt. Tilfinningalífið
verður þar að sjúga sultarhramminn. í þessu er fólgin
mikil veila. Einmitt þess vegna ríður það á svo miklu að