Menntamál - 01.06.1950, Blaðsíða 43

MENNTAMÁL
105
in eru venjulega svo misjöfn, bæði hvað við kemur næmi
og skilningi, þó að ekki sé nú tekið með, hve misjafnlega
börnin eru á vegi stödd í námi, þegar þau koma í skólann.
Sum börn hafa bezt sjónminni, önnur heyrnarskynjun og
þau þriðju þreifiskyn. En flest hafa hæfileika þessa í nokk-
uð jöfnu hlutfalli. Er því mikilsvert, vilji maður ná sem
bezt til barnsins, að reyna að notfæra sér allar þessar
leiðir, en þó mismikið við hvern einstakling, allt eftir hæfni
hans. Það er því nauðsynlegt að nota allar lestrarkennslu-
aðferðirnar jöfnum höndum. Kennari má ekki vera svo
mikill dáandi einnar aðferðar eða andmælandi annarrar,
að honum sjáist yfir þessa meginreglu. Ekkert er jafn-
hættulegt fyrir byrjendur í lestri sem einstrengingsleg
aðferð. Því einhæfari sem lestraraðferðin er því meiri
hætta er á, að stærri hópar barnanna njóti ekki fullkom-
innar lestrakennslu; það er alveg sama, hvað kennarinn
er góður og hve vel hann leggur sig fram. Venjulegast eru
lestrarerfiðleikarnir ekki meiri en svo, að allur meginþorri
barna sigrast auðveldlega á þeim, jafnvel hvaða aðferð sem
notuð er. En það eru alltaf nokkur börn, sem eiga erfitt
með að læra eftir afmörkuðum eða kerfisbundnum aðferð-
um. Eflaust mundi þá meginhluti hinna seinlæsu barna
hverfa sem slík. Börnin fá auk þess langmesta lestrar-
leikni, ef allar þessar aðferðir eru notaðar jöfnum hönd-
um. Þá tekur kennarinn einnig bezt tillit til allrar nemend-
anna, hvernig svo sem skynjunum er annars háttað. Því
breytilegri sem lestrarkennslan er því meiri líkur eru fyrir
því, að byrjunarstig hennar verði heilladrjúgt.
En þetta er ekki einhlítt, þó að gott sé. Það er ekki nóg
að nota allar hinar fullkomnustu aðferðir einar. Það er
sízt þýðingarminna að vekja lestraráhuga barnsins og
löngun til þess að verða læst. Svo lengi sem áhugi barnsins
er ekki vakinn, er um enga framför að ræða. Meðan áhugi
barnsins er ekki vakinn, hefur barnið aðeins fyrir sér þýð-
ingarlaus tákn og hljóð, sem sífellt eru endurtekin án nokk-