Menntamál - 01.06.1950, Blaðsíða 60

122
MENNTAMÁL
Í10
1M-H-
við einn yfirboðara hennar, sem var kona. „Hvað er að
tala um hana, hún er nú svo prýðileg í alla staði,“ var
hennar dómur.
Ég hygg, að þennan dóm hafi Þórey verðskuldað, því
hún var sannmenntuð kona. Hún var fyrirmyndar kona í
allri framkomu, starfi og striti. Hjá henni fóru saman góð
skapgerð og góðir hæfileikar. Hún barst ekki mikið á út
á við, en vann því öflugar að ákveðnu, settu marki í hverju
því starfi, er henni var trúað fyrir. Mér er vel kunnugt,
að henni var ekki nóg að nemendur hennar lærðu verkið
svo sæmilegt mætti kallast, heldur svo að verkið lofaði
meistarann og þeir væru menn af meiri.
Eitt sumar vann Þórey við eitt af dagheimilum Sumar-
gjafar hér í bæ. Þar var þá lítil stúlka, er um þær mundir
var einstæðingur. Þegar starfi hennar lauk þar um haust-
ið, hafði hún litlu stúlkuna með sér, ól hana upp og reynd-
ist henni mjög ástrík og umhyggjusöm móðir. Sjálf átti
hún ekki börn og giftist ekki.
Þórey var vinföst kona og vinavönd. Ég hygg, að flest-
um, er henni kynntust, bæði samstarfsmönnum, yfirboð-
urum og öðrum vinum muni líkt farið og mér, að þeir eigi
eftir þá kynningu margar og góðar minningar.
Þórey andaðist í Landsspítalanum eftir meir en eins
árs legu. Mun hún frá upphafi hafa vitað, að hverju dró,
en bar þá vissu með sannri hetjulund. Mátti þar hitta hana
brosandi og bjarta á svip fram að síðustu stundu, ef hún
annars hafði viðþol. Mun hún þó hafa óskað sér lengra lífs
vegna litlu stúlkunnar, er hún hafði tekið að sér.
Frændur og vinir sakna Þóreyjar, — en — „meira að
starfa guðs um geim gröf og tár vér ekki flýjum.“
Ritað í Reykjavík, 30. apríl 1950.
Rannveig L. Þorsteinsdóttir.