Menntamál - 01.04.1956, Blaðsíða 22

16
MENNTAMÁL
Kennarar eru líka lágmæltir og heyrast sjaldan eða aldrei
brýna rödd. Átök drengja á göngum má heita að aldrei
sjáist. Og furða er, hve þeir geta hemlað hraða, er þeir
eiga leið enda skóla í milli, því að freistandi er að taka
sprett í löngum skólagangi. Verið getur, að hér sé einnig
um þjóðarsið að ræða, áhrif frá vélamenningu. Því að sá,
sem stýrir vél, er oftast í kyrrð og er þögull. Eitthvað er
í fari nemenda, er bendir á, að þeim finnist að þeir séu
heima og að þeir viti vel af því, að skólinn er fyrst og
fremst þeirra. Mér virðist þeim líða betur í skólum þar en
nemendum hér í okkar skólum, sem hafi þeir fastara land
undir fæti. Enda velja þeir sjálfir margar námsgreinar,
þegar til kemur. Lítt virðist bera þar á hinu kalda stríði
milli kennara og nemenda, er oft vill stinga upp kollinum
hér, einkum í framhaldsskólum.
Nú er ekki viðlit að eyða meiri pappír. Verður staðar
numið, þótt fljótt sé yfir farið og mikið ósagt. Um sumt
hef ég ritað nokkru nánar í Tímann undanfarið og í fyrra
vetur. Þar er einnig drepið á starfshætti kennara, sýni-
kennslu, sjónvarp, námsskeið, námsbækur, skólareglur,
skólaborð, skólastofur, skólahús, foreldra-félög, skólavist
fullorðinna, móttökur í skólum, umgengni við skólaæsku
og önnur skemmtileg fyrirbæri.
Að lokum skal því beint til kennara, er ætla í námsför
út fyrir poll, að halda í Vesturveg. Vínland hið góða veitir
slíkum pílagrímum einlæga gestrisni.
11. febr. 1956.
Jón Kristgeirsson.
Kennurum er bent á að lesa hina efnismiklu grein Jóns
Kristgeirssonar, Úr námsför vestur 1954—55. Er þar
sagt frá mörgu, sem hér er að engu getið. Sjá dagblaðið
Tíminn, 280. og 285. tölublað 1955 og 5., 12. og 13. tölu-
blað 1956.
Ritstj.