Menntamál - 01.04.1956, Qupperneq 55

MENNTAMÁL
49
Glanzeliusi, kennara í Gautaborg. I því sambandi leyfi ég
mér að setja upp nokkur ákveðin atriði til hagræðis og
skilningsauka, nokkra mikilvæga punkta. Æskilegt hefði
verið að gera grein fyrir hverju atriði í lengra máli, en
því miður er það ekki hægt hér. Ég verð því aðeins að
stikla á stóru.
Við skulum hugsa okkur, að námsgreinin sé landafræði,
og starfssviðið Afríka. — Rétt er að geta hér, að starfs-
aðferðinni er fyrst og fremst beitt í hinum svo nefndu
lesgreinum, þótt hún setji raunar ákveðinn svip sinn á allt
skólastarf þeirra, sem henni beita.
Fyrsta atriðið er þá að vekja áhuga nemendanna á starfs-
sviðinu í heild, áhugann, sem á að verða og er alltaf hinn
raunverulega aflfjöður starfsins, hvert sem það er. Það
gerir kennarinn á þann hátt, sem honum er bezt laginn.
Jafnframt skrifar hann á töfluna hin ýmsu verkefni, sem
til greina geta komið innan starfssviðsins, að svo miklu
leyti sem unnt er í samráði og samvinnu við nemendurna
sjálfa. En að sjálfsögðu hefur þó kennarinn undirbúið
sig vel heima, því að miklu skiptir, að áhugavakningin
takizt vel.
Annað atriðið er að velja verkefni. Þáð er spennandi
stund, þegar að því kemur. Nemendur fá að koma 1 röð
upp að kennaraborðinu, hver af öðrum, og skýra frá ósk-
um sínum. Oft getur kennarinn þurft að hafa þar hönd
í bagga, ef t. d. of margir hafa hugsað sér sama verkefni
o. fl. En allt gengur þetta vel og árekstralaust. Nem-
endurnir fá að starfa í smá hópum, ef þeir óska, 2—4
saman, og sú verður jafnan raunin á. Þannig geta þeir
haft styrk hver af öðrum og lært að vinna saman, betur
en annars hefði orðið. Kennarinn skrifar hjá sér, hvaða
verkefni börnin velja. — Ef vel hefur tekizt, er áhugi
barnanna á því að byrja á verkefnum sínum mjög mikill.
Þau eru óróleg, „brenna í skinninu“ eftir því að fá að
byrja, eins og stundum er að orði komizt. „Kennari, get-
4