Menntamál - 01.04.1956, Side 63

MENNTAMÁL
57
réttan skilning á gildi samábyrgðarinnar, bæði réttmæti
hennar og takmörkunum.
Það á alltaf að fara að nemendum með samkvæmni og
réttlæti. Þetta felur þó ekki í sér, að sömu misfellur eigi í
öllum tilfellum að dæma eins. Það verður að taka tillit
til aldurs, kyns og þroskastigs nemandans. Sama umvönd-
un hefur miklu meiri áhrif á samvizkusaman eða mjög
tilfinninganæman nemanda heldur en þann, sem hefur
aðra skapgerð.
Gæta verður mikillar varfærni, þegar dæma á um getu
og vilja nemendanna til að fylgjast með kennslunni. Skort-
ur á þessu hvorutveggja getur stafað af líkamlegum ástæð-
um, litlum gáfum eða sálrænum truflunum, sem draga úr
getunni til að einbeita sér við námið. Leita skal til skóla-
sálfræðings, ef kostur er og erfiðleikarnir verða miklir.
Það verður að taka mikið tillit til hinna ólíku heimilisað-
stæðna nemendanna. Nemandi frá fátæku heimili neyðist
oft til að taka að sér erfið störf í frístundum sínum ann-
að hvort utan eða innan heimilisins. Annar nemandi á
erfitt með að fá næði til að læra lexíurnar, af því að hús-
næði fjölskyldunnar er svo lítið. Án vitneskju um slíkar
aðstæður er réttlátt mat á frammistöðu nemendanna
óhugsandi. Við þetta mat, alveg eins og þegar um með-
höndlun nemandanna er að ræða, verður maður einnig að
veita heilsu nemendanna athygli. Komi upp grunur um, að
lítill áhugi fyrir náminu stafi af líkamlegum sjúkleika, á
kennari að ráðgast við heimilið og skólalækninn. Einkum
ber að athuga öll truflandi áhrif á námið, meðan nem-
andinn er á gelgjuskeiðinu.
Kennarinn.
Meginábyrgðin á starfsárangri skólans hvílir á kennar-
anum. Framfarir í skólastarfinu eru komnar undir hæfi-
leikum hans og áhuga á starfinu. Hann á að vera nem-
endunum góð fyrirmynd.