Menntamál - 01.04.1956, Side 76

70
MENNTAMÁL
geta nærri, hvaða andleg verðmæti eru heimilisprýði og
hugargróður slíkra fjölskyldna.
En á þá að hætta að kenna þessu fólki og hleypa því
ólæsu og óskrifandi út í lífið? Ekki myndi ég mæla með
því, en ég tel, að það eigi að gerbreyta þeirri kennslu,
sem þetta fólk fær. Það á að hefja hana seinna en nú ger-
ist og það á að ætla minnst gefna fólkinu mjög lítið bók-
nám. Þess í stað þarf að auka verklega kennslu, ekki
fagkennslu, heldur kennslu í einföldum verkum. Það á að
kynna fólkinu atvinnulífið eftir því sem kostur er á,
segja því frá störfunum, sem unnin eru í þjóðfélaginu,
fara með það á vinnustaðina og lofa því að reyna störfin.
Þegar skólavist 15 ára unglinga lýkur, eiga þeir að kunna
skil á helztu atvinnuvegum þjóðarinnar, svo enginn þurfi
að útskýra mun á kú og hesti eins og drengur einn gerði
fyrir fáum dögum með því að segja að taglið á kúnni
væri sneggra en taglið á hestinum. Álíka tilgangslaust er
að ætla að kenna fólki námsefni, sem það hefur ekki hæfi-
leika til að læra, og að bera vatn í hripum. Auk þess getur
barn, sem er oftroðið þekkingu, bognað andlega og það
svo mjög, að það bíði þess aldrei bætur.
En hvernig á þá að ganga úr skugga um það, hvort
barn hefur náð eðlilegum skólaþroska eða ekki? Það er
auðveldara en flestir hyggja. Til eru námsþroskapróf, sem
leggja má fyrir börnin, þau eru ekki flóknari en svo,
að kennarar gætu þegar í kennaraskóla lært að nota þau
og þar með væri það vandamál úr sögunni. En myndi
þá foreldrum barna, sem hafa ekki fullkomna meðal-
greind, þykja skömm að því, ef börnin þeirra færu seinna
í skóla en börnin nágrannans? Hætt er við því, að minnsta
kosti fyrst í stað, en það er hugsunarháttur, sem þarf að
breytast. Engir foreldrar telja það neinn sérstakan Ijóð á
ráði sona sinna, þótt þeir verði ekki 180 sentimetra háir,
því þá að krefjast þess, að þeir séu gáfaðri en sköp
standa til?