Menntamál - 01.04.1956, Síða 109

menntamál
103
Síðari hluti bókarinnar fjallar um önnur mál, er þarna voru rædd,
svo sem kennslubækur, útvarps- oð sjónvarpskennslu og margt fleira.
Námskeiðið var sótt af tungumálakennurum frá átján þjóðlönd-
um, þar á meðal stórþjóðum Vestur-Evrópu, og unnu fjölmargir
frægir menn að undirbúningi þess. Leggja höfundar bókarinnar
áherzlu á þá staðreynd, að fjölmennið í heiminum og þenslan í al-
þjóðamálum auki nauðsyn á tungumálakunnáttu. Er því vel farið,
að Sameinuðu þjóðirnar skyldu stuðla að slíku. Einnig er mikilsvert,
að tungumálakennarar fylgist rækilega með öllum nýjungum í starfi
sínu, og eru þeir kennarar fordæmdir, sem loka bókum sínum að
afloknu prófi og láta sér nægja að hafa kennsluréttindin sér til við-
urværis eins.
Ógerningur væri að rekja efni þessarar bókar i stuttu máli né held-
ur að telja fram niðurstöður hennar. Hins er þó vert að geta, að
kennarar þeir, er sóttu umrætt námskeið, rnunu hafa skipzt í tvo
liópa eftir skoðunum. Annars vegar voru liefðbundnir (traditional-
istes) og hins vegar framsæknir (progressistes) eða modernistar. Munu
hinir síðarnefndu þó hafa átt þar miklu meira fylgi að fagna. Sumir
uggðu að vísu, að markmið hinna framsæknu væri það eitt að gera
nemandann hæfan til að taka þátt í samræðum á máli því, sem
hann nemur, en minni áherzla yrði lögð á bókmenntir. En því var
svarað á þá lund, að málanámið rnuni skerpa hugsunina og gera
framsetning og tjáning nemandans ljósari, og stuðli það þannig yfir-
leitt að húmanískri menntun. Niðurstaðan varð því sú, að nemand-
inn ætti fyrst að læra að skilja, síðan að tala, svo að lesa og síðast
að skrifa tungumál það, er hann leggur stund á.