Menntamál - 01.08.1966, Síða 9

MENNTAMÁL
95
eins fljótt og fært þykir. Fyrr en þessi hugtök eru lærð, er
vart hægt að viðhafa neina alvarlega stærðfræðilega hugsun.
Þessi hugtök hafa fjöldann allan af einföldum hlutlægum
hliðstæðum, en um það rná deila, hvaða notkun verður
fyrir valinu. Aðalatriðið í stærðfræðikennslu er að kenna
nemendum, hvernig á að læra stærðfræði, hvernig beri að
hugsa um stærðfræði. Af er sú öld, að hægt sé að miða
kennslu við það að troða öllum þeim þekkingarforða, sem
nauðsynlegur getui talizt, inn í heilabú nemenda. Þekk-
ingarforðinn er orðinn það mikill að vöxtum, að þetta er
ekki hægt, jafnvel ekki í einni fræðigrein. Hin óhlutlæga
hugsun er það öflugasta tæki, sem við höfum, til að snúast
gegn þessum vanda.
Hér er ekki unnt að fara nákvæmlega í það námsefni,
sem kenna ætti í barna- og unglingaskólum, enda er það
síður en svo ljóst. Ég hef hins vegar reynt að draga fram
þau sjónarmið, sem ég tel að ættu að ráða vali námsefnisins,
og þann anda, sem ætti að ríkja. Til þess að þær breyting-
ar, sem ég tel æskilegar, verði ljósari, þá mun ég greina
frá nokkrum megin göllum, sem ég finn að núverandi nánrs-
efni og kennslu.
1. I námsskrá okkar er „leikni í almennum reikningi“
sett sem markmið með kennslunni. Þessi leikni er ekki
lengur nauðsynleg, vegna þess að við erum farin að reikna
með vélum. Jafnvel þótt við náum leikni í reikningi í
barnaskóla, þá er hún dæmd til að fara forgörðum, þar
sem við flest þurfum ekki á henni að halda. Þekking í al-
mennum reikningi er nægileg krafa, og í stað leikni skal
koma skilningur.
2. Námsefnið einkennist um of af því að veita nemend-
um leikni í því að framkvæma vissar reikningslistir, í stað
þess að leggja höfuðáherzlu á þekkingu á grundvallarhug-
tökum og hugsun í almennum reikningi. Ég álít, að mikill
meirihluti nemenda sé fær um að tileinka sér skilning á
teikningi, en Ijóst er, að þeir eru mjög misfljótir að því.