Menntamál - 01.12.1969, Síða 106

312
MENNTAMÁL
,-,Það er ekki alltal' auðvelt að átta sig á því fyrir kennarann, livort
barn skrilar með of mikilli vöðvaspennu. Sýnileg tákn eru upp-
hafnar axlir og handleggir fastir að síðunum. Venjulega getur mað-
ur séð, að nemandinn rígheldur um blýantinn." Ennfremur segir
hann: „Það verður að sjá fyrir því, að barnið slaki nægilega á.“
Mér er nær að halda, að þessu sé ekki gefinn nógu mikill gaumur
í ákafa starfsins, og er það jtví gott, að höfundur vekur athygli á
þessu.
Höfundur minnir á prent og telur nauðsynlegt að byrja skriftar-
nám með því og vill láta viðhalda því, þótt nemendurnir séu
farnir að skrifa skrifstafi. Þetta er mjög þörf ábending, en þó hefði
þurl't að ieggja miklu meiri áherzlu á það, hvað óþroskaðri barns-
hendi getur verið ofviða að framkvæma tengda skrift, og eins Iiitt,
livaða áhrif skriftarnám, sem byrjar of snemma, getur haft á rit-
liendur nemendanna.
Höfundur sýnir með teikningu, hvernig pennaliald á að vera, en
myndin er svo óljós, að ekki verður séð, hvort penninn liggur í
greipinni eða frantar. Þessu hefði höfundur þurft að gera betri
sk.il, því skriftarfræðingar telja slíkt ekki einu "gilda.
Ég er höfundi ekki sammála um það, að nemendur eigi að skrifa
í aðra bók sérstakar æfingar. Ef annarra og meiri æfinga er þörf, þá
á skrifbókin að hafa rúm fyrir þær ælingar hka.
Nauðsynlegt er, að börnin læri að breyta prenti í skrift, en slíku
á ekki að hræra saman við frumatriði skriftar og ekki að beita því
fyrr en nemendur hafa fengið skriítina vel á vald sitt.
Það orkar einnig tvímælis frá kennslufræðilegu sjónarmiði, hvort
rétt sé að hafa <ill þessi sýnishorn af skriftargöllum í bókunum.
Sama máli gegnir um myndirnar á bls. 4 og 10 í 1. hefti.
5. og 6. helti eru frábrugðin hinum 4 að ýmsu leyti. Þau eru
ekki ætluð til að skrifa í, heldur er hér um hreinar verkefnabækur
að ræða. Þá er og brot þeirra annað en hinna.
Ýmislegt er tekið hér til meðferðar, sem ekki er venjulegt að sjá
I skrifbókum, t. d. útfylling eyðublaða o. fl. Þetta er kostur við
bækurnar. Ekki hefur höfundur heldur gleymt tölustöfunum, hvorki
þeirn arabísku né þeim rómversku.
Ýmislegt er ótalið, sem er þessum bókum til ágætis, en þetta skal
látið nægja.
Að lokum skal það þó tekið fram, að frá útgáfunnar hendi er
ekkert til sparað, frágangur og pappír er ágætur.
Magnús Magnússon.