Æskan - 01.10.1970, Qupperneq 20

TUMI ÞUMALL
4En álfadrottningin hafði ekki
gleymt Tuma sinum, þótt
hahn eltist, og þegar hann
var orðinn svo duglegur, að
hann gat bæði hoppað og
hlaupið, þá lét hún smíða sverð sér-
staklega handa honum, því að hún
vissi, að hann mundi oft rata í lífshættu
í viðureign við flugur og mýs og aðrar
þess háttar skepnur, sem voru honum
jafn grimmar og ægilegar, eins og Ijón
og tígrisdýr eru okkur. Sverð þetta var
gert úr nál, sem álfamærin lét brýna og
ydda og stilla með sérstökum hætti.
Þetta sverð bar hann upp frá því og
skildi aldrei við sig, og hafði með sér
í rúmið á kvöldin, því að enginn gat
vitað nema einhver villidýr, svo sem
járnsmiður eða könguló, gætu ráðizt
á hann sofandi.
Einn dag hafði Tumi unnið sig slit-
uppgefinn f garðinum sínum i stóra
blómpottinum í glugganum og lagðist
þar niður til að hvíla sig undir rósa-
trénu sínu og hafði eitt af stóru lauf-
unum til að skyggja yfir sig í sólar-
brunanum. En þegar hann var að því
kominn að sofna, veit hann ekki fyrri
til en eitthvað rekst eða stingst í hönd
hans, ærið illilega. Hann stökk á fæt-
ur og sá þá, að stórt og digurt fiðrildi
stóð þar yfir honum. Hann dró þegar

I
m
sverð sitt úr slíðrum og var að því
kominn að reka fiðrildið i gegn, þegar
hann var svo heppinn að minnast þess,
að fiðrildi hafa aldrei eiturbrodd, svo
hann bað það afsökunar og fór að gá
að þessum óvini, sem hafði stungið
hann. Hann leitaði nú um allan garðinn
og kom loks eftir langa mæðu auga á
stóra broddflugu, sem lá þar í leyni
undir gæsablómi.
Hefði þetta verið býfluga, mundi
Tumi hafa látið hana óáreitta, því að
hann vissi, að þær flugur afla hunangs
og stinga aðeins, ef á þær er ráðizt.
En af því að þetta var ekki býfluga
heldur broddflugufjári, sem hafði stung-
ið hann, þar sem hann lá meinlaus og
nærri því sofandi, þá réðst hann þegar
djarflega á hana og rak hana loks i
gegn með sverði sínu eftir langa og
harða viðureign og hafði hana heim
með sér sem sigurlaun, eins og Davíð
höfuð Golíats.

5Þó að Tumi þumlungur væri
gæddur mörgum góðum
kostum og gerði foreldrum
sínum sjaldan óþægindi eða
áhyggjur, þá má þó enginn
ætla, að hann væri með öllu lýtalaus.
Og gallar hans komu honum stundum
í illan bobba, svo að það varð að
reísa honum til þess að minna hann á
að gera slíkt ekki í annað sinn. Einn
af göllum hans var sá, að hann var
mjög hnýsinn eða forvitinn og of
hneigður til að skipta sér af því, sem
honum kom ekki við.
Einn dag var Tumi að horfa á drengi,
sem voru að leika sér. Eins og nærri
má geta var hann allt of lítill til að
leika sér við þá, og klifraði hann því
upp á háan stein og settist þar til þess
að horfa á þessa skemmtun. Nú hafði
einn drengurinn með sér poka, og var
dregið saman opið með linda, eins og
drengir hafa stundum ‘til að bera í
marmarakúlur sínar í kúluleik. Pokinn
bagaði drenginn dálítið, svo að hann
hljóp frá leiknum og lagði af sér pok-
ann á meðan, einmitt bak við steininn,
sem Tumi sat á, og hljóp síðan aftur til
leiksins.
,,Hvað skyldi geta verið i þessum
sekk?“ hugsaði Tumi með sér, ,,ég
held að ég verði að fara og líta rétt
aðeins ofan í opið. Þeir sjá mig ekki."
Svo renndi hann sér niður steininn og
klifraði upp á pokann og gat eftir
nokkra fyrirhöfn losað bandið I opinu.
Pokinn var miklu stærri en Tumi
sjálfur, og hann gat ekki svalað nógu
vel forvitninni á því, hvað í honum væri,
nema með því að smjúga allur inn í
pokann. Hann komst fljótlega að því,
að þar voru í hnettir, þungir og stórir,
og að það mundu vera kastaníuhnetur.
Nú voru drengirnir búnir með fyrsta
leikinn og fóru þá næst í hnotleik. Pilt-
urinn, sem pokann átti, var svo óhepp-
inn að missa sínar hnetur þegar í
byrjun og hljóp þá til að sækja sér
fleiri hnetur i poka sinn, og kom þar
einmitt í því bili, sem Tumi ætlaði að
fara að klifrast aftur út úr pokanum.
En rétt þegar hann var að reka höfuð-
ið upp úr, sá drengurinn hann og greip
hann í hnefa sinn og sagði:
,,Þú ert lagleg læðutófa, litli karl,
ert þú að stela hnotunum mínum?"
„Vertu vænn," sagði Tumi og leit
upp úr pokanum eins og mús úr tunnu.
„Ég var ekki að gera neitt illt. Ég hef
ekki tekið neina hnot. Lof mér að fara
burtu, góði maður. Æ, æ!“ sagði Tumi,
492