Æskan - 01.10.1970, Qupperneq 26

— igsííi haföi aldrci séð betta fyrr: Búkolla vildi alls ekkert
“ bragða í dag, — og ])ó hafði hún fengið bæði kartöflur
og nokkra síldarhausa ofan á beyið sitt. Kýrin stakk
aðeins snoppunni ofan í ]>að og blés liátt. Síðan tók
hún til að stanga stallinn, eins og I)ún ætlaði að ýta bessuni
ólystuga mat til veggjar. En eftir nokkra stund leit hún til Siggu
og baulaði svo lengi og sorglega, að tár komu fram í augun á
telpunni. Augljóst var, að kýrin saknaði sinnar réttu matselju,
vesalingurinn.
Sigga fór upp í básinn til Búkoilu og klappaði henni. I>á tók
hún allt í einu eftir ól)reinku á einum fæti l)ennar og náði strax
í burstann. Svo burstaði hún kúna lengi, hátt og lágt, og loks
lagði hún handlegginn um I)áls bennar og hvislaði:
„Gráttu ekki, Búkolla min. Mamma verður áreiðanlega frísk
aftur.“
En kýrin virtist alls ekki vilja trúa henni. Hún hristi aðeins
höfuðið og lét eyrun lafa.
Sigga treysti sér ekki til að horfa á þetta lengur. Hún flýtti
sér út úr fjósinu og þurrkaði augun með svuntuhorninu. — Ó,
hvað þetta var allt erfitt og tilfinnanlegt! Búkolla gat ekki einu
sinni trúað þvi, að mamma yrði frisk á ný.
Svo gekk hún inn í stofuna litlu. Eva, systir hennar, fimm ára
gömul budda, hafði tekið upp á þvi að lireinsa ofninn að innan.
Og nú var hún orðin svo óln-ein, að það þurfti að þvo hana og
hreinsa frá hvirfli til ilja, áður en hún líktist mönnum.
Sigurður Gunnarsson íslenzkaði
„Hvað er að sjá þig, Eva litla? En livað ])ú ert búin að gera
þig óhreina!“ sagði Sigga og reyndi að vera alvarleg.
„Fyrirgefðu!“ sagði Eva, teygði upp hendurnar og tók um háls-
inn á systur sinni, svo að svartur blettur kom eftir hvern fingur.
Síðan gekk hún yfir til mömmu, sem lá í rúmi innst i stofunni.
„Fyrirgefðu, mamma!“
Móðirin reyndi að brosa, en henni tókst það ekki, þvi að
henni ieið svo iila. Andardráttur hennar var fjarska, fjarska ör,
og stundum fékk hún svo miklar kvalahviður, að hún gat ekki
varizt hljóðum, ])ó að börnin yrðu ætíð hrædd, ]>egar það kom
fyrir. Líðan liennar hafði verið svona vond frá því í gær, og hún
gerði sér tæplega grein fj'rir, hvernig fara mundi, ef hún næði
sér ekki fljótt aftur. A heimilinu voru engir aðrir en hún og
börnin fjögur, og á þau var ekki gott að treysta, þótt þau væru
vissulega dugleg eftir aldri.
Sigga var ellefu ára og farin að gera mikið gagn. Hún sópaði
gólfið og lagaði til i húsinu. Og svo lagði bún á borðið og tók
til mat handa drengjununi, sem mundu brátt koma aftur innan
frá skóginum. En það var svo óhugnanlega hljótt og tómlegt
inni í stofunni, að Sigga gat tæpast varizt gráti. Mamma lá i
einhvers ltonar móki, en öðru hverju spurði hún eftir drengjun-
um og bað um vætu.
Allt í einu hljóp Sigga út á tröppur og hlustaði. Bræðurnir
voru miklu lengur en þeir höfðu húizt við. Loksins heyrði hún,
að þeir hóuðu inni í skóginum. Og eftir skamma stund sá hún
Þór koma hlaupandi út á flötina með viðarknippi á sleða, sem
hann dró á eftir sér. En Óli hélt við hlassið og hjálpaði til í
brekkunum. Þeir fóru fram hjá bæjardyrunum og héldu niður til
hlöðunnar. I>ar geymdu þeir eldiviðinn. Sigga gat ekki stillt sig
um að hlaupa á eftir þeim tii að liorfa á hlassið stóra, og hún
var svo undrandi, að hún gleymdi sér algjörlega.
„Hvernig gátuð þið eiginlega dregið lieim svona mikið af eldi-
við?“
„Hvernig líður rnömmu?" var svarið, sem hún tekk frá Þór. Og
])á i)\rarf strax brosið bjarta af vörum hennar, og augun fylltust
af tárum.
„Ó, henni iíður víst ailtaf illa.“
Drengirnir röðuðu eldiviðnum og reistu upp sleðann, áður en
þeir gengu inn. Sigga var nú öruggari, og hún kepptist við eftir
megni, svo að maturinn yrði sem íyrst tilhúinn.
I>eir töluðu ofurlítið við mömmu, og hún hvislaði lil þeirra,
að líðan sín væri ekki sem verst. Hún reyndi að bera sig vel,
svo að börnin yrðu ekki hrædd.
Eftir nokkra stund sagði hún, að þeir liefðu þurft að koma
orðum til læknisins, el' unnt væri. Gat ekki skeð, að einhver, sem
ætti leið þangað, væri staddur niðri í Höfðabrekku? — Þá sagði
Þór samstundis:
„Ég skal spenna á mig skíðin og fara beina leið til læknisins.
Með því móti færðu lijálp miklu fyrr.“
„Nei, ég skal faral Þú ættir heldur að vera heima, Þór, og
hjálpa inönimu," sagði Óli fljótt.
„Þetta er of langt fyrir ykkur, — fjórar milur hvor leið. Þið
hafið ekki ]>rek til þess, hvorugur ykkar,“ sagði móðirin lágt.
„Jú, jú, mamma. Færið er svo gott, að þú getur tæpast trúað
])VÍ.“ Þór vildi ekki hlusta á meiri andmæli. Hann flýtti sér að
klæðaskápnum, sem var frammi, og ætlaði að taka til beztu fötin
sín. Óli fór á eftir lionurn.
„Væri ekki réttara, Þór, að ég færi lieldur í ])essa ferð? Þá
gætir ]>ú, sem ert elztur, verið heima?“
„I>ú þekkir ekki leiðina nógu vel.“
„Þekki ég ekki? Það er greið gata alla leiðina."
„Eg ætla að fara beint, skal ég segja þér. Það er helmingi
styttra. Og þá get ég komið aftur með meðulin einhvern tíma
í nótt.“
OIi ]>agði andartak.
„En heldurðu, að þú sért þá viss með að rata?“
498