Æskan - 01.10.1970, Blaðsíða 28

Reykjavikurhöín
Það er hásumartíð I Reykjavík, þegar þessi mynd er tekin, lík-
lega árið 1910, ef marka má af lystisnekkjunni á höfninni. Fólk er
í heyskap á Landshöfðingjatúninu, þar sem Hverfisgatan er nú.
Jörundarvígi eða Batteríið ber við sjóinn. Þar stendur nú Sænska
frystihúsið.
Skipin á höfninni eru: (frá v.) Botnía frá Sameinaða, Flóabát-
urinn, snekkja hertogaynjunnar af Bedford, strandferðaskipið Skál-
holt, franska herskipið La Voiser og loks einn reykvísku kútter-
anna, sem ber yfir Sölvhólsbæinn.
GAMLAR MYNDIR
Vetur i Reykjavík. Nágrenni Sölvhóls snævi þakið og Esjan er
alhvít, þegar þessi mynd er tekin einhvern tíma á tímabilinu frá
1906—1913. Skipin á höfninni eru: (frá v.) Vesta frá Sameinaða,
danska varðskipið Islands Falk og Sterling, sem hér er hvítmálað,
eins og skipið var í eigu Thorefélagsins. Auk þess má sjá kútter
og togara.
„Mér jrykir leitt, að ég skuli ekki hafa tima til að heimsækja
mömmu ])ína. Hún hefur vafalaust fengið lungnabólgu. Iteynið
umfram allt að fá einhvcrja fullorðna konu til jress að hjálpa
ykkur við að hjúkra henni.“
Og svo fékk Þór meðul í nokkur glös. Læknirinn fylgdi honum
til dyra og klappaði á öxl hans: „Vertu sæll, drengur minn. Ég
hið að lieilsa inömmu ]>inni.“ — Hann sagði þetta fjarska hlýlega.
Já, mömmu hlaut að hatna fljótt, fyrst þessi góði maður ætlaði
að hjálpa henni.
Hann var í nokkrum vafa, áður en hann lagði af stað heim:
Atti hann að fara bcint gcgnum skóginn núna, þegar kvöld var
komið og dimmt orðið, eða átti hann að fara akbrautina, sem var
fjögurra mílna löng? Hann varð að hætta á að halda gegnum
skóginn öðru sinni. Þá gat hann komizt heim með hjálpina til
mömmu mörgum klukkustundum fyrr, ef allt gekk vel.
„Þá held ég af stað í Herrans nafni,“ sagði hann við sjálfan
sig. Hann fann brátt, að hann var þreyttur. En nú var enginn
tími til að hugsa um slíkt. Hann þreytti gönguna mjög kappsam-
lega, og þannig liélt hann áfram klukkustundum saman.
Og nú fór hann að hugsa heim, liugsa um það, hvernig mömmu
mundi líða, og livort þau mundu húast við honum svona fljótt.
Nei, ]>að mundu þau sjálfsagt ekki gera. Hugsa sér, ef hann
kæmi nú heim aftur öllum á óvart, löngu fyrr en þau hefðu
búizt við I Þá mundu þau áreiðanlega verða glöð, öll saman, en
mamma þó fyrst og fremst.
Hann nam skyndilega staðar og horfði i kringum sig. Það var
sem kalt vatn rynni lionum milli skinns og hörunds. Hann vissi
ekki lengur, hvar hann var staddur. Hann hafði farið viilur
vegar. Nú sá liann stóra sléttu framan við sig, sléttu, sem hann
hafði aldrei séð fyrr. Hann varð næstum frávita af hræðslu,
þegar hann veitti þessu atliygli. Hann slóð lengi i sömu sporum,
áður en hann varð svo rólegur, að hann gæti hugsað um, hvað
hann ætti til bragðs að taka. Átti hann kannski að snúa við?
Nei, hann gat tæpast hugsað til þcss nú, — eftir allt erfiðið !
Ef hann hefði hara vitað, hvar hann var staddur, þá liefði
verið auðvelt að breyta um stefnu.
Tunglið kom fram úr skýjaþykkni og varpaði ljóma sinum á
þessa flöt, sem var fyrir framan liann. Þetta hlaut að vera
stöðuvatn. En hann hafði aldrei heyrt getið um neitt stöðuvatn
á þessuin slóðum.
Hann stóð lengi hreyfingarlaus og horfði upp til stjarnanna,
og ])á hvarf öll hræðsla úr huga hans. Þarna uppi — einhvers
staðar — hlaut guð að sitja og horfa niður til hans. Og það
mátti hann gjarna gera, — því að honum var ijóst, að nú var
hann í rauninni á guðs vegum. — Mamina hafði sagt, að guð
hjálpaði alltaf þeim, sem gerðu það sem rétt var. Hér hlaut því
að vera golt tækifæri fyrir liann að hjálpa — ef liann bara vildi.
Og ef guð sendi honum hjálp núna, þá skyldi hann aldrei, aldrei
gleyma því. Hann skyldi ailtaf verða fjarska, fjarska góður, —
næstum því eins og mamma.
Hugsa sér, ef guð sendi nú eldstólpa til að vísa honuin veginn
heim l Áður fyrr hafði hann leitt ísraelsþjóðina og vísað henni
veginn gegnum eyðimörkina í myrkri og hættum. — Hann gat
vafaiaust gert það sama enn.
Þá sá hann allt í einu hrævareld, sem sveif lágt yfir skóginum
og austur yfir sléttuna, markaði glóandi strik á himinhvolfiö
og livarf svo hak við ásana i austri.
-----Var þetta — var þetta — eldstólpi? Var þetta tákn frá
guði um það, að hann ætti að haida í þessa átt? Eða var þetta
bara tilviljun?
Þá létti allt í einu svo til, að hann sá Vagninn og Pólstjörnuna.
Þau voru vissulega á sinum rétta stað á norðurhimninum I Og þá
varð honum Ijóst, að hann var, þrátt fyrir allt, á réttri leið. Nú
var því ekki um annaö að ræða en að bíta á jaxlinn og búast til
ferðar á ný.
Hann lagði af stað út á vatnið. Það brakaði undan skíðunum,
þegar hann kom út á það. Það var víst aldrei öruggur is á
þessum vötnum, eftir ]>ví sem liann hafði lieyrt. En nú varð
hann að tefla á tvær hættur, því að ef til vill var um lif mömmu
að ræða. Og guð mundi fyigjast með honum. í iivert skipti, sem
hrast í ísnum, sagði hann í hálfum liljóðum: „Guð hjálpar mér!“
Fyrir austan vatnið hélt liann aftur upp eftir hlið nokkurri og
síðan inn i hávaxinn, dimman skóg. Og innan skamms var hann
svo heppinn að rekast á slóðir skógarhöggsmanna, og þeim
fylgdi liann nokkra stund. Sá hann þá hrátt bjarma af eldi milli
trjástofnanna og gerði sér ljóst, að hann var kominn að kofa
skógarhöggsmanna. Hann lieyrði menn tala og hlæja þar inni.
Hann nam staðar og fór að lcysa af sér skiðin. Hann ætlaði að
fara inn og spyrja til vegar. Framhald.
500