Æskan - 01.01.1971, Síða 10

Þegar
stóri Ijóti
úlfurinn
ætlaði ekki
að borða
hafragraut
yfokkuð, sem var harla ótrúlegt, hafði komið fyrir.
Það var nefnilega þannig, að stóri grimmi úlf-
&/ urinn hafði komið gangandi gegnum skóginn,
og svo hafði hann allt í einu komið auga á
litlu grísina þrjá, þar sem þeir sváfu vært undir tré og áttu
sér einskis ills von. Stóri Ijóti úlfurinn hafði ekki verið
seinn á sér að koma sér til þeirra, og augnaþliki síðar
var hann búinn að binda þá alla saman með reipi, er hann
hafði haft á sér.
— Jæja, þá er ég loksins búinn að ná ykkur öllum
þrem, sagði stóri grimmi úlfurinn og sleikti út um.
— Og nú förum við heim til mín, þar sem ég skal svo
sannarlega sýna ykkur eldhúsið mitt, bætti hann við.
En svo varð stóri Ijóti úlfurinn allt í einu þungt hugsi.
Hann vissi, að litli Ijóti úlfurinn var heima. Hann stóð
alltaf með litlu grísunum þremur, svo að stóri Ijóti úlfur-
inn sá, að hann varð að breyta áformum sfnum eitthvað.
Það var liklega betra fyrir hann að sækja heim pott og
eldspýtur og matreiða hádegisverðinn inni i skóginum —
langt frá kofanum, sem hann átti heima f.
Stóri ijóti úlfurinn leit í kringum sig. Jú, ekki langt frá
sá hann litinn skúr, sem skógarhöggsmenn voru vanir að
nota, þegar þeir voru við vinnu sína í skóginum. Hann fór
með veslings litlu grísina að skúrnum, setti þá síðan inn
f hann og lokaði dyrunum vandlega á eftir sér með slag-
brandi, svo að engin hætta væri nú á því, að grísirnir
kæmust út.
Þvf næst hélt stóri Ijóti úlfurinn heim til að sækja það
sem hann hafði not fyrir. Enginn hafði séð, þegar hann
handsamaði grfsina litlu — enginn að undanskilinni kráku
einnl. Krákan hafði séð allt það er fram fór, og stóri Ijóti
úlfurinn hafði séð krákuna, þegar hún flaug á brott, en
hann tók ekkert tiliit til einnar kráku.
Heima f kofa sfnum hitti stóri Ijóti úlfurinn son sinn, litla
Ijóta úlfinn.
— Það var gott að þú komst, pabbi, sagði litli Ijóti
úlfurinn. — Ég er nefnilega að búa til hafragraut.
— Hafragraut! hrópaði stóri Ijóti úlfurinn. — Hafragraut-
ur er ekki matur handa sársvöngum úifum.
Stóri Ijóti úlfurinn hafði hugsað sér annan hádegisverð,
en þær hugsanir lét hann ekki uppi.
— Það eina, sem ég hef not fyrir þessa stundina, er
stóri potturinn okkar, sagði stóri Ijóti úlfurinn.
— Til hvers ætlar þú að nota hann? spurði litli Ijóti
úlfurinn.
— Til hvers .t.. ég ... ég ætla að tína smávegis af
berjum í hann, svaraði stóri Ijóti úlfurinn.
— Tínir þú ber með hníf? spurði þá litli Ijóti úlfurinn.
Hann sá nefnilega, að pabbi hans var með stóran hníf f
annarri hendinni.
— Já, það er svo mikið af brenninetlum á þeim stað,
þar sem ég ætla að tína berin, sagði stóri Ijóti úlfurinn.
— Svo ætla ég að segja þér að síðustu, að ef ég verð
ekki kominn heim fyrir hádegi, þá mátt þú borða allan
grautinn aleinn. Því næst gekk stóri Ijóti úlfurinn út úr
kofanum með pottinn stóra.
Einmitt þennan dag var Jesper engispretta á ferð um
skóginn. Eins og þeim litla og virðulega herramanni sæmdi
gekk hann hægt og varlega. Hann var alveg viss um, að
allir, blómin, skordýrin, fuglarnir og dýrin, tækju eftir hon-
um og dáðust að honum. Það var reyndar ekkert undar-
legt, að hann hélt þetta, þar eð hann dáðist sjálfur mjög
að sér. Þess vegna varð hann líka ekkert undrandi, þegar
kráka ein sveif allt í einu niður til hans.
— Góðan daginn, sagði krákan. — Ekki er hægt að
segja, að þú sért hár í loftinu.
— Má ég vera laus við nærveru þina, sagði Jesper. —
Allir, að heimskum krákum undanskildum, vita að það er
mjög mikill heiður af því að vera grannur. Sumir eru feitir
og klunnalegir,- aðrir grannir og fagrir.
— Með orðum mínum var ég ekki með meinyrði í þinn
garð, sagði krákan. — Mál eru þannig vaxin, að stóri Ijóti
úlfurinn hefur tekið þrjá litla grísi fasta. Hann geymir þá
í litlum skúr. Á þessum skúr er lítið gat, og í gegnum
það gat kemst enginn, sem er of stór fyrir það, ég held ...
— Að ég eigi að vera björgunarmaðurinn, greip Jesper
fram í fyrir krákunni. — Já, hvers vegna ekki? Þú hlýtur
að sjá það sjálf, krákan mín góða, að enginn annar en ég
er betur fallinn til slíkra starfa. Er skúrinn langt í burtu?
— Já, hann er það, svaraðl krákan. — Seztu bara á
bak mér, og svo flýg ég með þig þangað, sem skúrinn
er. Það liggur nefnilega mjög mikið á. Stóri Ijóti úlfurinn
er farinn heim til að ná í eldunartæki.
Þegar krákan og Jesper komu að skúrnum, lét Jesper
ekki segja sér tvisvar, hvað um var að vera. Skreið hann
sem skjótast f gegnum gatið litla, sem var undir hurðinni.
En það var svo fjarska dimmt inni í skúrnum, að Jesper
skreið sem skjótast út úr honum aftur.
— Við verðum að opna dyrnar, svo að það verði bjart
þarna inni og ég geti leyst grísina, sagði hann.