Æskan - 01.01.1971, Qupperneq 11

^■■^yrir löngu ríkti voldugur konungur f rikinu Djabekr
T / í Arabíu. Hann var vinsæll meðal þegna sinna,
og fjárhirzla hans var sneisafull af gulli og ger-
semum. En eitt var það, sem angraði hann. Kon-
ungurinn hafði ennþá engan son eignazt, ríkisarfann vant-
aði. í landi hans var sá siður, að menn máttu eiga fleiri
en eina og fleiri en tvær konur, og var það nú fangaráð
konungs, að hann fékk sér eina konu I viðbót. Hét sú Pir-
use, ung og fögur kona. Varð þá uppfyllt hin langþráða
ósk konungs, honum fæddist sonur I fyllingu tímans, og
hlaut hann nafnið Kodadad, en það þýðir „gjöf frá Guði“.
Fyrstu ár ævi sinnar bjó ungi prinsinn í höll foreldra
sinna, en er hann var um það bil sex ára, ákvað faðir
En það gat hvorki hann né krákan gert. Jesper engi-
spretta hugsaði sig nú dálitið um.
— Eru nokkrir bjórar hér i grennd? spurði hann siðan
krákuna.
Krákan flaug upp og kom nær að vörmu spori aftur með
nokkra bjóra. Þeir hiógu, er þeir sáu slagbrandinn, sem
var fyrir dyrunum, og brátt voru þeir búnir að naga hann
í sundur... og dyrnar opnuðust.
— Fyrst þið eruð hér á annað borð, þá getið þið nagað
í sundur böndin á grisunum, sagði Jesper við bjórana.
Bjórarnir gerðu það, og brátt voru grísirnir þrír frjálsir.
Þeir þökkuðu kærlega fyrir björgunina og komu sér siðan
heim hið snarasta.
Það var orðið skuggsýnt, þegar stóri Ijóti úlfurinn kom
aftur heim i kofann sinn. Hann henti syni sínum frá sér, er
hann kom til að taka á móti pabba sinum. Síðan gekk hann
inn I eldhús og spurði:
— Átt þú eitthvað eftir af hafragrautnum? Ég er sár-
svangur.
— Tíndir þú þá engin ber? spurði litli úlfurinn.
— Nei, þeir voru horfnir allir þrír... ég ... ég á við,
að ég fann engin ber. Úff, og ég sem ekki þoli hafragraut,
sagði stóri Ijóti úifurinn ákaflega gremjulega.
hans að senda hann í fóstur til vinar slns, furstans i
Samarfu. Piruse, móðir prinsins, fylgdist með syni sínum
til furstans og dvöldust þau mæðginin þar næstu fimmtán
árin. Kodadad varð að mjög gjörvilegum ungum manni,
og var það mál manna í Samaríu, að leitun mundi vera á
hans lika, bæði hvað snerti líkamlegt atgervi og andlegan
þroska.
En einn góðan veðurdag kom prinsinn að máli við móð-
ur sína og sagði: ,,Nú vil ég fara og sjá mig um i heiminum
og afla mér fjár og frama. Ég veit, að faðir minn á í höggi
við óvinaher, sem situr um ríki hans, og ég vil fara á hans
fund og bjóða mig sem ókunnan sjálfboðaliða, því að ekki
þekkir hann mig nú, þegar ég hef vaxið úr grasi og tekið
út fullan þroska. Þá fyrst, er ég hef unnið eitthvert mikið
frægðarverk mun ég gefa mig fram við föður minn og
segja honum upp alla sögu.“
Móðir hans féllst þegar á þessl áform sonar síns, og
daginn eftir lagði hann af stað heim. Það fór sem hann
grunaði, að faðir hans, konungurinn i Djabekr, þekkti hann
ekki, en varð þó glaður við, að fá svo hraustlegan sjálf-
boðaliða i her sinn. Það fór einnig svo, að með hugprýði
sinni og hreysti komst hann i svo mikið álit meðal hers-
höfðingja konungs, að hann var gerður að yfirmanni stórr-
ar liðssveitar.
Nú er frá því að segja, að konungurinn faðir hans hafði
eignazt tvo syni með konum sínum skömmu eftir að erfða-
prinsinn fór til Samariu. Það vildi svo til, að þessir tveir
hálfbræður hans voru i hersveitinni, sem Kodadad réð
fyrir, en vitanlega þekktu þeir ekki bróður sinn frekar en
aðrir. Þessir tveir prinsar voru framgjarnir mjög og kunnu
því illa, hve þessi útlendi sjálfboðaliði var í miklum met-
um hjá föður þeirra og öllum hernum. Þeir tóku þvi að
brugga honum launráð: „Við skulum fá leyfi hjá Kodadad
til þess að fara á veiðar I skóginum,- en ( stað þess að
fella dýr, skulum við fara til næstu borgar og dvelja þar
um tima. Þá verður faðir okkar hræddur um okkur og
kennir liklega þessum útlendingi um hvarf okkar, ef til
vill lætur hann taka þennan oflátung af lífi."
Þegar liðnir voru þrir dagar, án þess að prinsarnir kæmu
11