Æskan - 01.01.1971, Qupperneq 18

miðjum aldingarði nokkxum óx gamalt og fal-
WS legt p'erutré. Eins og þið getið nærri óx þama
líka fjöldi annarra ávaxtatrjáa. En perutréð
fann mikið til sín og þóttist vera eins konar
konungur í ríki trjánna í garðinum. Þetta var ekki held-
ur alveg að ástæðulausu. Þetta var elzta tréð, og öllum
kom saman um, að það væri fjarska fallegt. Og svo var
það á bezta staðnum í miðjum garðinum, þar sem allir
gengu um og dáðust sífellt að því. En auk þess var
stórt býflugnabú í krónu þess, eins og til að undirstrika
tign þ'ess og virðuleika. Það mátti vel líkja því við kon-
ungskórónu, — en í rauninni var það drottningarhöll,
eða réttara sagt ríki drottningar nokkurrar.
í þessu ríki bjó nefnilega ofurlítið samfélag ákaflega
iðinna þegna, býflugna. Og yfir þeim ríkti drottning,
eins og algengt er líka víða meðal mannanna. En bý-
flugunum geðjaðist alls ekki að drottningu sinni. Hún
var orðin gömul og afar geðstirð, og svo gerði hún
alltof miklar kröfur til þegna sinna.
Það var alveg sama, hve vesalings býflugurnar söfnuðu
af hunangi eða öðru góðgæti. Drottningin var aldrei
ánægð. Það var aldrei hægt að gera henni til hæfis. Og
oft hreytti hún ónotum í þegna sína og ásakaði þá fyrir
hirðuleysi og leti, þó að þeir legðu sig fram af fremsta
megni og kæmu oftast heim sárþreyttir að kvöldi.
Oft óskuðu býflugurnar þess, að þær gætu fengið
nýja drottningu, sem þær virtu og þætti vænt um. Og
sumar stungu meira að segja upp á því, að réttast væri
að þær gerðu uppreisn og rækju drottninguna vondu
burt. En aðrar voru hins vegar andvígar því og sögðu,
að það væri þó betra að hafa vonda drottningu heldur
en enga.
Og þannig leið meiri hluti sumarsins, og ástandið var
vissulega erfitt í ríki drottningarinnar.
Er hausta tók, fóru blöð trjánna smám samán að falla
og blómin að sölna, og býflugurnar beindu huganum að
öðru. Þær urðu að leggja sig allar fram til að safna því
síðasta, sem þær gátu fundið af hunangi, áður en blómin
bliknuðu að fullu.
Dag einn, þ'egar blöð perutrésins voru fallin til jarðar,
heyrðu verðirnir við hlið býflugnabúsins einhvern ó-
kunnan hljóm. Þeir horfðu með athygli út í garðinn og
sáu brátt litla fallega býflugu, sem þeir þekktu ekki.
Við nánari athugun kom í ljós, að þetta var býflugna-
prinsessa. Hún var blaut og þreytt og raunar mjög illa
til reika, því hún hafði flogið langar, langar leiðir.
Þegar hún kom til varðanna við hliðið, spurði hún,
hvort þeir héldu ekki, að hún mundi geta fengið
leyfi til að vera í ríki þeirra um veturinn, því að nú
væri þannig ástatt fyrir sér, að hún ætti hvergi sama-
stað. Verðirnir hefðu báðir kosið að geta komið á móti
óskum prinsessunnar litlu, því að þeim leizt strax svo
ljómandi vel á hana, en þ'eir þorðu það ekki. Aðeins
drottningin gamla gat veitt slíkt leyfi.
Verðirnir vísuðu nú gestinum leið gegnum marga
ganga, þar sem fjöldi lítilla herbergja var til beggja
handa. Og loksins komu þeir að salarkynnum drottning-
arinnar. Þeir drápu á dyrnar, og einn af þjónum drottn-
ingar opnaði samstundis. Síðan skýrðu verðimir frá er-
indi sínu og litu um leið til prinSessunnar litlu.
Þjónninn leit brosandi til gestsins og mælti:
„Ég held því miður, að ekki séu miklar líkur til þess,
að mál þitt nái fram að ganga. Drottningin er nefnilega
í óvenjulega vondu skapi í dag.“
Þeim kom þó saman um, að reynandi væri að gera
eina tilraun. Þjónninn vísaði þeim inn í stóran og íburð-
armikinn móttökusal, sem skreyttur var frjókornum í
18