Æskan - 01.01.1971, Qupperneq 19

hinum fegurstu litum. Innst í salnum var glæsilegt há-
sæti úr býflugnavaxi, og þar sat drottningin.
Nokkru áður en verðirnir voru komnir með prinsess-
una að hásætinu, mælti drottningin geðvonzkulega með
þrumuraust:
„Hverjir eru það, sem leyfa sér að trufla mig? Og
hvaða vesalings kríli er það, sem þið komið þarna með?“
Prinsessan gekk nú fram fyrir drottninguna og skýrði
henni frá því, að hún kæmi úr garði nokkrum, sem væri
langt, langt í burtu. Hauststormarnir hefðu brotið nið-
ur tréð, sem hún hefði búið í, svo að nú ætti hún hvergi
heima og væri því að leita sér að góðum stað til vetur-
vistar.
„Ég vona,“ mælti prinsessan að lokum, „að yðar há-
tign sýni mér þá vinsemd og gestrisni að veita mér húsa-
skjól, þangað til ég get flogið á braut og fundið mér
fastan samastað á ný.“
Drottningin hlustaði með mikilli vanstillingu . á frá-
sögn prinsessunnar, tók fram í áður en hún hafði lokið
máli sínu að fullu og mælti reiðilega:
„N'ei, það kemur ekki til mála, að ég leyfi það. Dettur
þér í hug, að ég fari að fæða þig í allan vetur? Og þú
hefur ekkert unnið hér við að safna vistum til vetrar!
Snautaðu burt! Snautaðu tafarlaust burt!“
Verðirnir þorðu ekki annað en að fara þegar í stað út
með prinsessuna. Og er þau komu að hliðinu á ný, sagði
prinsessan kjökrandi og niðurbrotin:
„Ó, hvað á ég nú að gera? Ég hlýt að deyja úr hungri
og kulda."
Þá mælti annar vörðurinn blíðlega:
„Gráttu ekki, góða prinsessa. Við skulum hjálpa þér.“
Og við félaga sinn sagði hann: „Við skulum tala um
þetta við hinar býflugurnar. Við skulum kalla þær allar
saman til fundar."
Síðan létu þeir fundarboð ganga um allt býflugnabú-
ið. Og á tilsettum tíma var fundarsalurinn stóri þétt-
setinn masandi býflugum. Verðirnir skýrðu nú áheyr-
endum frá sorgarsögu prinsessunnar og drógu enga dul
á, að hennar biði ekkert annað en kröm og kvöl og loks
hungurdauði, ef þau kæmu sér ekki saman um að hjálpa
henni.
Hljómþýtt suð heyrðist frá áheyrendum. Auðh'eyrt var,
að allir höfðu samúð með prinsessunni, enda leið ekki á
löngu, þangað til samþykkt var einróma að hjálpa henni.
Ákveðið var að leyna prinsessunni niðri í kjallara, en
þar voru nokkrir tómir klefar, sem drottningin kom
aldrei inn í. Loks buðust allir til að draga lítið eitt af
matarskammti sínum dagl'ega, svo að prinsessan fengi
nóg að borða. Þá mundi drottningin vonda aldrei verða
þess vör, að óeðlilega gengi á matarforðann.
°g þetta var allt framkvæmt eftir ágætri áætlun.
Prinsessan kom sér fyrir í einum stærsta klefanum, sem
laus var. Nokkrar býflugur, sem til þess voru kjörnar,
bjuggu til borð og stól handa prinsessunni. Aðrar gerðu
handa henni gott rúm, sem fóðrað var m'eð mjúkum
mosa. Þær duglegustu höfðu skíeytt alla veggina með
hinum fegurstu mynztrum úr frjókornum.
Og þama bjó prinsessan unga allan veturinn og undi
sér vel. Býflugurnar góðu skiptust á um að koma til
hennar öðru hverju, færa henni mat og spjalla við hana,
svo að henni leiddist ekki.
Og loksins kom svo blessað vorið eftir langan vetur,
og býflugurnar gátu byrjað á ný að fljúga á milli blóm-
anna og safna hunangi og blómasaft. Og þær voru frá-
bærlega iðnar, eins og býflugur eru alltaf, svo að ekki
leið á löngu, þangað til birgðaskemmur búsins voru
hlaðnar vistum. Prinsessan litla tók ekki síður þátt í
birgðasöfnuninni en aðrir, og af sízt minni áhuga. Raun-
ar hafði hún ekki enn fengið leyfi drottningarinnar til
að búa í ríki hennar, en hún vann eingöngu í þakkar-
skyni við alla þá, sem höfðu hætt á að hljóta reiði drottn-
ingarinnar fyrir það að leyna henni og sýna henni svo
mikla vinsemd og hjálpsemi.
19
L