Æskan - 01.01.1971, Qupperneq 32

augardagurinn 3. október var runninn upp, og í
vændum var ferðin til New York og aðalstöðva Sam-
einuðu þjóðanna. Mér varð nú hugsað til þess, sem
ég hafði áður heyrt um þessa milljónaborg. Þar er
mannfjöldinn sagður svo mikill, að jafnvel öll íslenzka þjóðin
nægði vart til að fylla eitt lítið hverfi hennar. Og þar eru sendi-
menn erlendra ríkja saman komnir í háhýsi einu í miðri borginni
til að ræða um, hvernig friði og velferð mannkynsins verði bezt
borgið, en oft er það því miður til lítils árangurs.
Áður en lagt var af stað, gafst okkur kostur á að kynnast starf-
semi Loftleiða á Keflavíkurflugvelli. Mér kom í hug, að nöfn
flugvéla félagsins eins og Leifur Eiríksson og Þorfinnur karlsefni
væru vel viðeigandi, því að Loftleiðir er ekki aðeins landkönn-
uður heldur landnemi, sem hefur borið hróður lands síns víða
um lönd.
Lagt var af stað með einni af þotum Loftleiða, hinum rennileg-
asta farkosti. í flugvélinni var fólk af ýmsu þjóðerni, og hver
mælti á sína tungu, svo að kliðurinn var heldur ókunnuglegur í
eyrum okkar. En þó að allur aðbúnaður í flugvélinni væri hinn
ákjósanlegasti, er 6 tíma flug nokkuð þreytandi, og þar að auki
Jóna Karen og Guðmundur eru hér í heimsókn hjá SÞ.
Frelsisstyttan við New York.
vorum við óþreyjufull eftir að komast til áfangastaðar. Við vorum
því fegin, þegar loks var lent í New York um kl. 9 að þarlendum
tíma. Það var engu líkara en eitthvert kóngafólk væri á ferð,
því á Kennedyflugvelli var mætt móttökunefnd: lítill og feitlaginn
maður, sem reyndist hinn vingjarnlegasti. Við héldum þegar af
stað til borgarinnar og var m. a. ekið um hverfið Harlem, þar
sem svertingjar búa við bág kjör og er augljóst dæmi um það
ranglæti, sem svarti kynstofninn verður víða að þola. Mjög var
orðið áliðið dags, svo að ekið var skemmstu leið til hótelsins,
þar sem okkur var ætlað að búa. Við höfðum vakað nærri sólar-
hring frá því, er fyrst var lagt af stað, og var hann því Ijúfur
fyrsti svefninn á erlendri grund.
Daginn eftir var farið í kynnisferð um borgina, en við kom-
umst brátt að raun um það, að ekki er á færi nokkurs manns að
kynnast öllu því, sem borgin hefur að bjóða, jafnvel þó að
tíminn væri nægur. Við fórum fyrst í stærsta skemmtigarð borg-
arinnar, og er hann sannarlega ævintýraheimur. Þar úir og grúir
af alls konar dýrum, smáum og stórum á fallegum gróðursvæð-
um og einnig er mikið um skemmtitæki af öllum gerðum. Við
ókum um garðinn í hestvagni, sem ,,gæðingur“ einn mikill dró.
En þó að hestur þessi teljist ef til vill kostagripur í sínu heima-
landi, þá grunar mig, að hann mundi reynast heldur uppburðar-
lítill hjá litla knálega hestinum okkar. Síðar um daginn sigldum
við í ferju umhverfis Manhattan. Leiðsögumaðurinn í þessari ferð
var í íslenzkri lopapeysu, en ef til vill hefur einhver sveitakona
innst í afdal á íslandi prjónað hana.
Um kvöldið hófst einhver skemmtilegasti hluti ferðalagsins,
þá var listamannahverfið í New York heimsótt. Allt var þar nýtt
og heillandi, sem fyrir augun bar, einkum þó fólkið og líf þess
i hverfinu. Og aldrei mun ég gleyma hinum dásamlega gómsæta
32