Æskan - 01.01.1971, Blaðsíða 36

TARZA
V_____________________
ingjunum öllum lokið. Þeir ráku upp ógurleg öskur,
tvístruðust og hlupu í ofboði hver sem betur gat í áttina
að hliði skíðgarðsins. d’Arnot varð einn eftir. Hann
var hraustm'enni, en honum fannst þó sem hárin risu á
höfði sér, er hann heyrði hið ógurlega öskur, sem enn
kvað við frá skóginum. Honum varð litið til trjánna og
sá þá, að stórvaxinn, hvítur maður stökk niður úr limi
þeirra. Var þetta kannski nýr kvalari? d’Arnot beið.
Hann leit ekki af andliti komumanns. Og hin góðlegu
augu Tarzans litu ekki undan starandi augunum, sem
á hann horfðu. d’Arnot varð hughægra, þótt ekki hefði
hann mikla von; hann sá, að grimmd gat ekki dulizt í
hjarta þessarar goðum líku veru.
Tarzan apabróðir skar böndin þegjandi af Frakkanum,
sem orðinn var magnþrota af blóðmissi og þjáningum.
Hann hefði hnigið niður, ef Tarzan hefði ekki gripið
hann í fang sér. d’Arnot fann, að honum var lyft upp.
Honum fannst hann fljúga. Því jiæst missti hann með-
vitundina.
Snemma morguninn eftir fóru Frakkarnir undir stjórn
Charpentiers að leita að fílagötunni og fundu hana brátt.
Var þá lagt af stað til strandar. Ferðin sóttist seint, því
að þeir báru sex fallna félaga sína. Tveir höfðu látizt
af sárum um nóttina, og sumir þeirra, er 'eftir lifðu,
voru svo sárir, að þeir gátu vart gengið óstuddir. Charpen-
tier hugðist fá liðsstyrk í herskipunum til þess að leita
að d’Arnot liðsforingja.
Franski liðsforinginn d’Arnot horfði á allt þetta með
hálfluktum augum því sem næst meðvitundarlaus. Var
þetta ekki bara ljótur draumur eða martröð, sem brátt
liði hjá?
Villimennirnir þrengdu hringinn, en héldu þó stöð-
ugt áfram hinum æðisgengna dansi sínum. Þarna snart
spjót handlegg hans. Sársaukinn og rennandi blóðið
sannfærði Frakkann um það, að draumur var þetta ekki.
Nú fékk hann hvert spjótslagið á fætur öðru. Hann
beit saman tönnunum — hann skyldi ekki gefa frá sér
neitt hljóð. Hann var franskur hermaður og vildi sýna
þessum villidýrum, hvernig liðsforingi tæki dauða sín-
um.
Tarzan apabróðir þurfti ekki lengi að brjóta heilann
um það, hvað skotin þýddu. Hann sveiflaði sér eftir
trjánum með miklum hraða í áttina til þorps Monga.
Tarzan hafði oft séð hermenn Monga koma með fanga
norðan að. Hann vissi allt um pyndingaraðferðir villi-
mannanna og lierti því för sína 'enn í áttina að staurnum
í miðju þorpinu.
Myrkrið var að skella á, og allt í einu sá Tarzan bjarma
af eldi, og rétt á eftir var hann staddur í trjánum við
þorpið. Var hann of seinn? Staurinn stóð um fimmtán
metra frá honum. Hann hringaði reipi sitt, og skyndilega
yfirgnæfði öskur mannapa tryllingshávaða svertingjanna.
Dansararnir hættu, eins og þeir væru orðnir að steini,
það hvein í reipinu yfir höfðum þeirra, en það sást þó
ekki í hálfrökkrinu.
d’Arnot opnaði augun. Stór svertingi, er stóð fyrir
framan hann, féll aftur á bak, eins og kippt væri undan
honum fótunum. Hann spriklaði öllum öngum og reyndi
að standa á fætur, en var þá dreginn hratt inn í skugga
trjánna. Þeir svörtu sperrtu upp glyrnurnar og stóðu
alveg höggdofa af skelfingu. Þegar skrokkurinn kom
að trjánum, hvarf hann beint upp í loftið. Þá var svert-
36