Æskan - 01.10.1974, Qupperneq 8

Sigurður Júl. Jóhannesson
Þættir úr starfssögu læknis

Fyrsti sjúklingurinn
Þegar ég hafði lokið læknisprófi,
leigði ég litla starfsstofu, lét mála nafn-
ið mitt á gluggann og beið þess, að
sjúklingarnir streymdu inn. Þetta var í
Chicago, og þar var nóg af fólki. Ég
byrjaði þarna á mánudagsmorgni og
beið dag eftir dag, — en enginn kom.
En á sunnudagsmorguninn bráð-
snemma vaknaði ég við, að lamið var
á hurðina á svefnherberginu okkar. Ég
flýtti mér á fætur og lauk upp. Við
dyrnar stóð lítil stúlka, á að giska 10—
12 ára. Hún var grátandi og bað mig
að koma fljótt og hjálpa pabba sínum.
Ég klæddi mig ( snatri og fór með litlu
stúlkunni.
Þegar við vorum komin spölkorn
áleiðis, spurði ég hana, hvort pabbi
hennar hefði verið lengi veikur.
,,Nei,“ svaraði hún. „Mamma og pabbi
voru að rffast og mamma tók kaffikönn-
una, sem var á stónni full af sjóðandi
heitu kaffi, og hellti því yfir hann pabba,
þar sem hann lá í rúminu.--------En
hr. doktor, þú mátt ekki segja, að ég
sagði þetta, því að þá verð ég barin.“
Ég tók hönd litlu stúlkunnar og þrýsti
hana, svo að hún hlaut að skilja, að ég
mundi ekki koma henni í nokkra klipu.
„Rífast þau, mamma þin og pabbi?"
spurði ég.
„Já, ósköp oft,“ svaraði hún og fór
aftur að gráta.
Svo gengum við steinþegjandi stund-
arkorn, þangað til hún sagði: „Þetta er
húsið okkar," og benti mér á gamlan
húsræfil. Svo leiddi hún mig upp tvo
stiga og upp á hanabjálkaloft. Þar sátu
maður og kona, og var eins langt á milli
þeirra og kostur var: konan á stólræfli
langt úti í horni, en maðurinn á rúm-
stokknum, og engdist hann allur sund-
ur og saman af kvölum. Bringan var öll
skaðbrennd niður á hol og kaffikorgur-
inn grafinn inn í holdið.
Ég sendi tafarlaust eftir sjúkravagni
og fór með manninn á spítala.
Þetta var auðsjáanlega bláfátækt fólk,
sem ekkert gat borgað. — Maðurinn
var fyrsti sjúklingurinn minn.
II.
Hrossalækning
Ég hélst við á sama stað í Chicago
í 3—4 mánuði, en fékk sama sem ekk-
ert að gera. Ég flutti því norður til
Kanada og settist að í hinum svonefndu
Vatnabyggðum. Þangað flykktist um það
leyti íslenskt fólk úr öllum áttum, og þar
var nóg að gera.
Þeir, sem lækningar stunda í ný-
byggðum héruðum, eru oft kallaðir til að
gera fleira en að sinna veiku fólki. Hér
er eitt dæmi þess:
Þegar ég var nýkominn í Vatnabyggð-
irnar, var ég sóttur til þess að sjá gaml-
an mann, sem lengi hafði verið veikur.
Þegar ég hafði skoðað hann og gefi^
þau ráð, sem ég vissi best, sagði hús-
bóndinn, sem var sonur gamla manns-
ins: „Þú ert nú ekki laus allra mála
ennþá. Ég hef annan sjúkling, sem ég
þarf að biðja þig að skoða.“
Því næst fór hann með mig út í hest-
hús, benti mér á tryppi, sem lá þar
einum básnum grafkyrrt og stundi þung-
an.
„Þetta er nú hinn sjúklingurinn,'
sagði bóndi.
„Ég get ekkert átt við skepnur," sagð|
ég, „hef aldrei lært neitt þess háttar.
„Er ekki bygging þessara skepna
býsna lík okkar eigin byggingu?" sagði
hann.
„Ég veit það ekki,“ sagði ég, »é9
hef ekkert lært um byggingu dýranna.
„Hvað viidir þú ráða mér til að gera
eða reyna við tryppið?" spurði hann-
„Skepnan sýnist vera fjarska veik,
svaraði ég. „Og ég held, að skynsam-
legast væri að skjóta hana tafarlaust
heldur en að láta hana kveljast lengur-^
„Ekkert annað, sem mætti reyna?
spurði húsbóndinn og var orðinn dá-
lítið óþolinmóður.
„Ekkert, sem mér getur dottið í hug,
svaraði ég.
„Ég skal segja þér, hvernig á stend'
ur,“ sagði hann þá. „Móðir þessa tryPP'
is týndist í haust sem leið og folaldio
með henni. Þau fundust ekki allan vet-
urinn. En núna fyrir fáum dögum kemur
6