Æskan - 01.10.1974, Blaðsíða 54

Álfaborg í undirheimum.
Hildur drottning sest í hásætiS hjá konungi.
Meðan þau ræddust við, konungur og drottning, komu
til þeirra þrjú börn yngri en þau, sem áður er getlð, og
fögnuðu þau einnig móður sinni.
Hildur drottning tók því blíðlega. Tók hún yngsta barnlð
á kné sér og lét að því alúðlega, en það berkaði og var
óvært. Setti þá drottning af sér barnið, dró hring af hendi
sér og fékk því að leika sér að. Barnið þagnaði þá og lék
sér um hríð að gullinu, en missti það loksins á gólfið. Var
sauðamaður þar nærstaddur, varð hann fljótur til, náði
hringnum, er hann féll á gólfið, stakk honum á sig og
geymdi vandlega. Varð enginn þessa var, en öllum þótti
kynlegt, er hringurinn fannst hvergi, þegar leitað var.
Þegar langt var liðið á nótt fram, fór Hildur drottning
að hreyfa á sér til ferðar, en allir þeir, sem innan hallar
voru, beiddu hana að dvelja lengur og voru mjög hryggir,
er þeir sáu ferðasnið á henni.
Sauðamaður hafði veitt því eftirtekt, að á einum stað í
höllinni sat kona, öldruð mjög og heldur illileg. Hún, ein
af öllum, sem þar voru inni, gerði hvorki að fagna Hildi
drottningu, þegar hún kom, né letja hana burtfarar.
Þegar konungur sá ferðasnið á Hildi og hún vildi ekki
vera kyrr, hvorki fyrir bænastað hans né annarra, gekk
hann til þessarar konu og mælti:
„Tak nú aftur ummæli þin, móðir mín, og virð tll bænir
minar, að drottning min þurfi ekki lengur að vera fjar-
vistum, og mér verði svo litil og skammvinn unaðsbót að
henni, sem verið hefur um hr(ð.“
Hin aldraða kona svaraði honum heldur reiðulega:
,,ÖII mín ummæli skulu standa og enginn er þess kostur,
að ég taki þau aftur."
Konungur hljóðnaði við og gekk harmþrunginn aftur til
drottningar, lagði hendur um háls henni og minntist við
hana og bað hana enn með blíðum orðum að fara hvergl.
Drottning kvaðst ekki annað mega fyrir ummælum móður
hans, og taldi það llkást, að þau mundu ekki oftar sjást
sökum óskapa þeirra, er á sér lægju, og að manndráp þau,
er af sér hefðu staðið og svo mörg væru orðin, mundu nú
ekki geta leynzt og mundi hún þvl hreppa málagjöld verka
sinna, þótt hún hefðl nauðug orðið að vlnna þau.
Meðan hún taldi harmatölur þessar, fór sauðamaður að
hafa sig til vegar út úr höllinnl, er hann sá hvernig á stóð,
og svo beina leið yfir völluna að jarðfallinu og þar upp
sem leið lá. Síðan stakk hann á slg hulinhjálrnssteininum,
lét á sig beislið og beið svo þess að Hildur kæmi.
Að lítilli stundu liðinnl kemur Hildur drottnlng þar, ein
og döpur I bragði. Sest hún þá enn á bak honum og ríður
heim.
Þegar hún kemur þar, leggur hún sauðamann I rúm hans
kyríilega og tekur þar fram af honum beislið, gengur síðan
til rúms síns og leggst að sofa. Þó sauðamaður væri ailan
þennan tíma glaðvakandi, lét hann sem hann svæfi, svo að
Hildur yrði einskis vör. En er hún var gengin til rekkju,
hefur hann engan andvara á sér framar; sofnar hann þá
fast og sefur fram á dag sem von var.
Morguninn eftir fer bóndi fyrstur á fætur af öllum á bæn-
um. Honum var annt að vitja um sauðamann sinn, en bjóst
við þeim ófögnuði, að finna hann dauðan I rúmi sínu, f
staðinn fyrir jólagleði, eins og orðið hafði að undanförnu.
Um leið og bóndi klæðist, vaknar hitt heimilisfólkið og
klæðist. En bóndi gengur að rúml sauðamanns og hefur
hendur á honum. Finnur hann þá, að smalamaður er llfs-
Verður bóndi þá ails hugar feginn og lofaði guð hástöfum
fyrir þessa líkn.
Slðan vaknar sauðamaður heill og hress og klæðlst.
Meðan á því stendur, spyr bóndl hann, hvort nokkur tíð-
indi hafi borið fyrir hann um nóttina.
Sauðamaður kvað nei vlð. „En mlkið undarlegan draum
dreymdi mig.“
„Hvernig var draumur sá?“ seglr bóndi.
Sauðamaður hóf þar sögu slna, er Hlldur kom að rúml
hans og leggur við hann beislið og greinir sfðan hvert orð
og atvik, er hann man framast. Þegar hann hefur lokið
sögunni, setur alla hljóða nema Hildi.
„Þú ert ósannindamaður að öllu þvl, sem þú hefur sagt.
nema þú getir sannað með skýrum jartelknum, að svo
hafi verið sem þú seglr.“
Sauðamaður varð ekki undurrjóða við það, heldur þrlfur
til hringsins, er hann hafði náð um nóttina á hallargólfinu
I álfheimum, og segir:
„Þó ég ætli mér óskylt að sanna draumsögu með jaf'
52