Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1925, Blaðsíða 38

26
hjá fiskifélögum. En eftir því sem fiskurinn þverrar
heimafyrir, fjölgar þeim er sækja verSa vinnuna
lengra í burtu. Fara nú t. d. margir með félögum
þessum eSa útgerSum til Alaska árlega — fara burt á
vorín, en koma heim aS haustinu. Veturinn er fólki
þaS æfinlega hvíldar- og fagnaSartími, eins og hann
ætti öllum aS vera. Menn eru undir þaS búnir og
hann gengur í garS þeirra “sem gamall trygSavinur”
eins og skáldiS segir.
Upprunalega var til þess ætlast af Bandaríkja-
stjórninni, að tangi þessi væri herstöS. Stjórninni var
því alt annaS í hug en aS gefa liann til landnáms.
Þegar Islendingar fyrst komu þangaS, voru nokkrir
hérlendir menn fyrir — suinir meS f jölskyldur, aSrir
einsetumenn. Hafði fólk þetta holaö sér niSur hér og
þar innan um blindskóginn. A vesturhliS tangans
var og er verzlun og pósthús; einnig skóli og sam-
komuhús, sem hérlendir menn og íslendingar eiga
í félagi. Þetta fólk, sem hér var fyrir, hefir aS líkind
um ekki veriS búiS aS vera hér lengi og sennilega
ekki búist viS aS ílengjast. Eitt er víst. aS verkþeirra
voru lítil, aSeins lélegir bjálkakofar og í einstöku til-
fellum ofurlítil rjóSur hreinsuS í kringum kofana.
Þegar íslendingar komu og föluSu aS þeim löndin,
var þeiin sýnilega laust í hendi tilkall sitt til þeirra.
Um eignarrétt var ekki aS ræða. Þeir seldu því aS-
komumönnum verk sín og frumrétt til landsins. Þab
mun því rétt aS flestir eSa allir íslenzku frumbygjarn-
ir hafi orSiS aS borga eitthvað fyrir lönd sín, jafnvel
þó þeir þá hefSu enga vissu fyrir aS fá aS njóta
þeirra. Þegar í öndverSri tíS þeirra þar, tóku þeir aS
senda bænarskrár til Wasliington um gjöf á þessu
héraSi til landnáms. Og þó stjórnin daufheyrSist við
bænum þeirra, unnu þeir engu aS sjSur aS jarðabót-
um, bygSu sér heimili og bjuggu um sig aS öllu, eins