Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1925, Síða 93

81
annan krýpur fyrir altarinu. Nú fer fólkið að
stinga saman nefjum, því konungur er kominn upp
að grátunum og krýpur, og býður mönnum sínum
að gera hið sama. Allir aðrir standa lotningarfullir
á bak við, aðeins Svíarnir krjúpa í þetta skifti. —
En það er rúm fyrir fleiri rnilli þessara göfugu gesta,
svo prestur gefur fleirum bendingu um að korna.
Síðan snýr hann sér við út í kórliornið, ltallar með
há,rri raustu á tvo menn, nefnir nafn þeirra og
stöðu. Þeir standa þarna úti í horni, niðurlútir og
illa til fara, fyllilega vitandi það, að þeir eru þeir
lítilfjörlegustu af öllum þeim, er þarna eru sáman-
komnir. En prestur kallar aftur: Rasrnus svína-
hirðir og Mikkael böðull! Komið þið liingað! Þetta
er fyrir ykkur, engu síður en aðra! Hann skipar
þessum mannaveslingum að krjúpa — sinn hvoru
megin við þann, sem hann nú óljóst hefir veöur af,
’að er konungurinn. Hann lætur fleiri koma. Aliír
lilýða bcði hans, ungir og gamlir — jafnvel hörnin
tekur hann til altaris. Þegar hann svo, með brauðið
og kaleikinn í hönd, kernur til eins af þeim sænsku,
lætur hann sem hann sjái hann ekki og fer framhjá
honum. Þannig gefur liann öllum bæjarmönnum
hina heilögu kvöldmáltíð, en hina lætur hann sig
engu skifta. Hann úthlutar náðarmeðulunum til
böðulsins öðrumegin og svínahirðisins hinumegin
við konung — en hann, hinn volduga Svíakonung,
lætur séra Jesse eiga sig.
Þá sprettur Karl Gústaf upp, ásamt fylgdarliði
sínu. Er einn af mönnum hans dregur sverð sitt úr
slíðrum, grípa allir hinir til þess. En konungur gef-
ur þeim merki um að vera rólegum. — Svo snýr
hann sér við og þögulir fara þeir út úr kirkjunni, en
andlit allra eru hvít sem kalkaður veggur.
En er þeir liafa allir verið til altaris, sést enn
enginn reykur útifyrir, og það er einskonar heilög
ró yfir söfnuðinum, er hinn síðasti sálmur hefir ver-