Afturelding - 01.06.1986, Blaðsíða 44

Forstöðumaður safnaðarins var
kosinn Eric Ericson, frá Vest-
mannaeyjum. Hin síðustu ijögur
til fimm ár hefir hann haft sterka
þrá til að geta hafið starf í
Reykjavík, en vegurinn hefir þó
ekki að fullu opnast fyrr en nú,
því að starfið í Vestmannaeyjum
hefir einlægt bundið hann fastan
þar, en nú virðist hafa ráðizt bót
á því. Það er óhætt að segja, að
Hvítasunnuvinir út um land,
árna þessum nýstofnaða söfnuði
í höfuðstaðnum allrar hamingju
og ríkulegrar blessunar Guðs í
framtíðinni. Eins og Pastor
Barratt sagði svo réttilega, þá
verður það Reykjavík, sem verð-
ur að vera miðdepill hvíta-
sunnustarfsins á íslandi. Þar þarf
aðalstöðin að vera og svo eiga
útstöðvarnar að kvíslast þaðan,
eftir því sem Drottinn leiðir og
gefur möguleika til. Sömuleiðis
verður öll útgáfa bóka, svo og
blaðsins „Afturelding“ að vera
þar. Nú þegar, hefir blaðið feng-
ið þá útbreiðslu, að útgáfa þess
eins þarfnast manns í Reykjavík.
Það er því mikið starf, sem ligg-
ur fyrir bróður Ericson þar, svo
að við trúsystkini hans, sem
búum viðsvegar út um landið,
ættum að koma honum verulega
til hjálpar með bænum okkar.
Á ísafirði var viðdvölin stutt,
að eins einn sólarhringur. En allt
fyrir það var hægt að halda þar
eina samkomu, með blessunar-
ríkum árangri.
Til Sigluljarðar komum við á
Uppstigningardag. Samkoma
var haldin sama kvöld, svo og öll
næstu kvöld til mánudags. Auk
þess voru minni samkomur
haldnar fyrir trúaða á daginn,
klukkan fjögur. Til Siglufjarðar
kom trúað fólk úr Fljótum og
annarsstaðar úr Skagafirði. Þess-
ir trúuðu vinir, sem vegna
samfélags við annað trúað fólk,
nutu nú nokkurskonar Lauf-
skálahátíðar inn á milli hinna
fannbryddu fjalla Siglufjarðar.
Hafa þeir heyrt mikið talað um
Barratt, bæði með og móti, nú
vildu þeir fá eigin reynd til þess
að byggja þekkingu sína á. Þeir
slitu sig því lausa frá önnum
vorsins og komu þessa löngu leið
til þess að sitja samkomurnar.
Þegar þeir svo hurfu heim aftur,
eftir fjóra daga, þá höf'ðu þeir,
ekki að eins uppfyllt boð Guðs
Orðs, sem segir: „PróFið allt,
haldið því sem gott er,“ heldur
auk þess fengið persónuleg
kynni af manni og málefni, sem
þeir sáu að þeim reið á að kynn-
ast, til þess í framtíðinni að geta
tekið hiklausa afstöðu með eða
móti. En það sem þeir sáu og
heyrðu, létu þeir síðar svo mælt
um, að hefði orðið áherzluhögg
á réttmæti Hvítasunnuhreyfing-
arinnar samkvæmt Guðs Orði.
Akureyri var lokaáfanginn.
Þar var staðið við frá mánudegi
til aðfaranætur sunnudags, næsta
á eftir, sem var Hvítasunnudag-
ur. Þá fóru norsku bræðurnir,
ásamt Ericson, suður um aftur
til þess að taka e.s. Lyra, sem fór
frá Reykjavík 4. júní áleiðis til
Noregs.
Vinirnir á Akureyri hafa leigt
samkomuhús yfir árið, en með
því, að búizt var við, að það yrði
ekki nógu stórt fyrir þessar sam-
komur, þá var samkomuhúsið
,,Zion“ fengið lánað hjá Trú-
boðsfélaginu. Hér með vottum
við Hvítasunnuvinir Trúboðsfé-
laginu á Akureyri beztu þakkir
fyrir velvild og sanngirni, sem
það sýndi okkur undir þessum
kringumstæðum. — Á Akureyri
sást ekki, hvað minnstur árangur
af komu Barratts og starfinu í
sambandi við hana. Hér um bil á
öllum samkomunum var beðið
með mönnum og konum, sem
þráðu frelsi. Guðsbörn voru líka
móttækileg fyrir þann boðpskap,
sem fluttur var, efalaust þó í
nokkuð öðru ljósim, en almennt
hefir verið fluttur á Akureyri.
Síðasta daginn á Akureyri lá
sama verkefnið fyrir, sem síðasta
daginn í Reykjavík, það er söfn-
uður var einnig myndaður þar.
Strax gekk í söfnuðinn tuttugu
og fimm manns. Sigmund Jak-
obsen frá Noregi, sem fyrir hálfu
öðru ári kom til íslands, eftir
kalli Guðs, og starfað hefir síð-
astliðinn vetur á Akureyri, var
kosinn forstöðumaður safnaðar-
ins. Söfnuðurnir, bæði í Reykja-
vík og á Akureyri, kusu sér sama
biblíulega nafnið: Fíladelfia, en
nafnið þýðir bróðurkærleikur.
Við óskum að báðir söfnuðurnir
megi bera nafn með réttu, Guði
til dýrðar.
Jæja, Barratt kom og Barratt
fór, og þannig verður sagt um
okkur öll. Munurinn að eins sá,
að spor okkar marka mismun-
andi djúp för í tímans sand. En
þegar við höfum öll komið og öll
farið, þá heldur málcfni Guðs
áfram með stöðugum sigri, alveg
óbundið mér eða þér, þessum
eða hinum. Við þessa fullvissu
gleðjumst við nú, þegar við höf-
um kvatt, að öllum líkindum í
hinsta sinn, þennan senn hálf
áttræða öldung, sem með hinni
stuttu kynningu, er við höfðuni
al' honum, vann sér svo stórt
rúm í hjörtum okkar og hugum.
Hann minnti okkur á vatnsmik-
inn og dunþungan fossinn, sem
brýst fram um gljúfrið, ýmist
með alla fegurð sólargeislanna í
bárum sínum, eða skugga eilífrar
nætur, kallandi til lands og Iýðs:
Vaknið, vorið er að koma!
Afturelcling, 4. tbl. 1936.