Fróði - 01.09.1913, Síða 4

4
FRÓÐI
það, að ég er ekkert að tala núna — að varir mínar hreyfast
ekkert — að þú í rauninni heyrir ekkert hljóð af vörum mínumf”
Byron rak í roga stans, hann stóð á öndinni, og varð bleik-
ur sem nár. Þetta var þá satt. Gamli maðurinn hafði
ekkert sagt, og þó hafði hann Iesið hugsanir hans. Honum lá
við að verða hræddur.
“Get ég látið þig vita hugsanir annara á sama hátt?” spurði
hann,
“Nei”,.svaraði karl, án þess þó að tala. “Gleraugun geta
látið menn lesa hugsanir annara — það er alt. Þú getur lesið
hugsanir allra manna nærri þér, eins og þú hefir lesið hugsanir
mínar, og lest þoer núna, og eins og ég áðan las hugsanir þínar,
hvernig þú varst að vandræðast, af því að þú gast ekki fengiö
neina vinnu, og vildir fremur kjósa dauðatin, en þurfa að láta
undan og fara að bónbjörgum. Nú er því afstýrt. Þegar þú
hefir þessa yfirburði yfir aðra, þá ættir þú að geta leikið þér.
Viltu kaupa gleraugun fyrir einn penny?”
Byron stakk hendi sinni ofan í vasann, og dró upp alla pen-
inga sína, það voru 11 cent. Hann rétti gamla manninum tvö
þeirra.
“En ég er að ræna þig”, mælti hann, “því sá sem á þessi
gleraugu, hann getur orðið stórauðugur á skömmum tíma. Ég
veit ekki hvað mikið, en það geta verið ósköpin öll”.
Gamli maðurinn kinkaði kolli, og mælti:
“Ég er búinn að eiga þau nógu lengi, og ég óska að þau
verði þér til hamingju. Vertu nú sæll!” Hann reis á fætur og
rétti honum skinhoraða hendina,
“Farðu vcl!” mælti Byron. “Og hafðu bestu þakkir fyrir”,
“Njóttu þeirra vel”, mælti gamli maðurinn aftur, sneri sér
viö og staulaðist burtu, með prikið sitt að styðja sig við. Svo
sást hann ekki framar.
Byron var nú einnþarna, ogfór að litast um. Hvað hina eig-
inlegu sjón snerti, þá gerðu þau hvorki til né frá. Hann tók þau
af sér og horfði á nýju bókhlöðuna fyrir aftan sig; svo setti hann
þau upp aftur. Hann sá engu betur með þeim, en sínum eigin
I
!