Fróði - 01.09.1913, Síða 5

FRÓÐI
5
augum. Hiö eina, sem gjörði þau nokkurs viröi, var þetta, sem
gamli maöurinn haföi sýnt honum. En var það nú áreiðanlegt?
Hafði hann ekki dáleitt hann til þess, aö trúa þessari vitleysu,
sem hlaut að vera algjörlega ómöguleg.
Byron var nú allur á nálum að prófa það, hvort þetta væri
satt eða ekki. Hann reis því skjótlega á fætur með gleraugua
á nefinu, og svarta spottann úr þeim um hálsinn, og gekk niður
tröppurnar frá garðinum. Stúlka ein kom þar á móti honum,
ilmandi af smyrslum, máluð í andliti, með skrauti nriklu í hári,
reyrð um mitti, svo furðu fgegndi, með háhælaöa skó og barða-
stóran hatt. Þau horfðust í augu, er þau gengust hjá. Hún
sagði ekkert, en Byron gat lesið hugsanir liennar, sem á bók
væri, þó að hann skildi ekkert í því, — varð hann kafrjóður við.
“Græningi og garmur’’, var það sem hann sá í huga hennar.
Hann hirti ekkert um það, hvað hún hugsaði um hann. En
hjarta hans titraði af gleði yfir því, að þetta var þá alt satt, sem.
karlinn hafði sagt um gleraugun. Hann gat lesið með þeim
hugsanir manna. Þeim var ómögulegt að leyna hann nokkru
Hann gat lesið öll þau leyndarmál, sem liann vildi. Enginn
hrekkur eða prettur gat dulist honum í nokkurs manns huga.
Hann gleymdi öllu sínu basli yfir þessari nýung, hrifinn af
þessum undursamlega hæfileika, sem hann hafði öðlast. Hann
eyddi engum tíma tjl þess, að brjóta heilann um það, hvernig
hann skyldi gjöra sér fé úr þessu. Honum fór sem barni, [er
langar ósköpin öll til þess að leika sér að einhverju fáséðu leik-
fangi, sem því hefir verið gefið.
Hann stefndi á aðalstrætið. Rétt á undan honum gengu
tveir rnenn, og voru þeir svo sokknir niður í satnræðu sína, að-
þeir vissu ekki um það, að hann var á eftir þeim. Hann komi
svo nærri þeim, að hann heyrði hvert orð, sem þeir töluðu, og;
töluðu þeir þó í lágum róm. En um leið og hann heyrði til
þeirra, vissi hann líka hvað þeir hugsuðu, en það var þveröfugt
við það, senr þeir töluðu.
Annar þeirra var gamall maður, gráhærður, tígulegur og;
virðingarverður, og sagði hann :