Fróði - 01.09.1913, Qupperneq 6

6
FRÓÐl
“Jæja! Karl góSur! ég skal hugsa um það. Það er nógur
tími. Ég skal láta yður vita um það, eftir einn eða tvo daga’’.
En með sjálfum sér hugsaði hann : “Ég má ekki láta hanu
sjá að ég sé bráðlátur, eða mjög fús á kaupin.
Hinn maöurinn var ungur, grannur og vel búinn. Hann
mælti :
“Þetta má ekki dragast, þeir eru óðir að ná í það. Þaö er
svo áreiðanlega ugglaus og fljótur gróði. Þaö getur ekki brugö*
ist, og — ég vildi svo gjarnan láta yður ná í einhvern skerf
■ af því' ’.
En með sjálfum sér hugsaði hann :
“Hann getur staðist það — nógur er auðurinn — hvað
munar hann um svo lítið. Og ég má til að fá það — hér má
engin samviska komast að. Þeir hinir munu ekki sýna mér
neina miskunn. Ég þarf endilega að ná í þessi sölulaun”.
“Jæja”, sagði gamli maðurinn. “Eins og ég sagði áðan,
■ þá skal ég láta þig vita. Máske á morgun”.
“Það ætti að vera nógur tími”, hugsar nú Karl. Nótan
fellur ekki í gjalddaga fyrri en daginn eftir morgundaginn. Ög
ég get fengið Wilkiris-feðgana tii að bíða”.
En upphátt sagði hann : “Rétt sem yður sýnist herra minn.
j En varið yður að draga það ekki of lengi. Verið þér sælir, Ég
sé yður f kvöld”.
“Já, það er rétt. Verið þér sælir, Karl”, sagði gamli mað-
I Lirinn.
Þeir skildu. Karl hélt norður strætið, en gamli maðurinn
'suður. B}-ron fór á eftir honum, greikkaði sporið og komst
fljótlega jafnhliða honum.
“Fyrirgefið mér”, mælti Byron.
Gamli maðurinn snéri sér spyrjandi við.
I 1 “Hvað viljið þér?” mælti hann.
“Ég ætla ekki að biðja yður neins, eins og þér eruð hrædd-
i ur um, sagði Byron og svaraði þannig hugsunum hans. Og ekki
! er ég heldur sérvillingur (crank). En það vildi svo til, að ég
i eyrði samtal )'ðar og manns þess, er þér nefnduð Karl fyri