Fróði - 01.09.1913, Qupperneq 11

FKÓÐI
11
vandaöati. Annaö skrautbúning til að hafa í veislur á dans og
samsæti, en liitt hversdagsbúning, en, þó af bestu tegund.
Sölupilturinn varö forviða, en hélt aö þetta væri miljónari
vitskertur frá Pittsburgh.
“Nei, ekki frá Pittsburgh’’, mælti Byron, héldur frá Ilillbor-
ough í Comecticut.
MaSurinn roönaöi. “Ég bi'S yöur afsökunar”, mælti hann.
“Ég hlýt aS hafa talaö i ógáti, þaö sem eg hugsaöi.”
“Nei, öldungis ekki”, mælti Byron. “I Hillborough getur liver
maöur lesiö hugsanir annars og þessvegna þurfa menn ekkert aö
tala. ASeins aö hugsa, hvaö menn vilja fá — ekki segja þaS —•
aöeins hugsa þaS. Ög ég get sýnt yöur hvernig vér förum aö þvt,
IÞjögnin er gullvæg,eins og þér vitiö. Skó? Já, þaö er ágætt. Byrja
neöst, þaö er rétt. En hvert eigum vér aö fara eftir skónum?”
'Þaö var sem augun ætluöu út úr höföinu á manntetrinu.
“Nei, nei! Taliö þér ekkert”, sagöi Byron brosandi. “Hugsiö
þaö! Já, — Annaö gólf aö ofanverðu. Ágætt.”
Hann gekk svo á eftir sölumanni, sem var bæöi undrandi og
smeykur viö gest þenna. En þegar þangaö kom, fékk sölumaöur
hann i hendur öörum manni og hvarf þar lítið eitt frá, til aö sja
og heyra hvernig meö þeim færi. Hinn nýji sölumaöur spuröi
þegar: “Gula skó eða svarta?”
“Gula”, svaraöi Byron. “Þá bestu sem þér hafiö. Eg læfc
yöur ráöa, en passa verða þeir.”
“Já, herra minn”, sagöi sölumaöur, ánægöur. “Eitthvaö átta
•dollara viröi — eöa tíu ■—■ eöa fimtán?”
“Sýniö mér þá alla.” ;
Þegar hann var búinn aS bera skóna á fætur sér, spuröi hann,
hvaö þeir kostuöu.
“Fimtán”, sagöi sölumaöur, um leiö og hann virti hann fyrir
sér.
Hvernig getiS þér ætlast til aö eg borgi yöur fimm dollara
fram yfir vanaverö?” mælti þá Byron. “Óráövendnin er skaðleg