Fróði - 01.09.1913, Qupperneq 52

FRÓÐI
þeirri niSurstöðu, aS bakteríur þær, sem ækslist í þörmunum á hverjum
24 klukkustundum, séu trilíónir; og það er svo mikill fjöldi, aö menn
geta eiginlega ekki gjört sér hugmynd um þa'S. En svona er ýldan og
rotnunin mikil í líkamanum. Og liti maöur til þessa, er þaö engin furöa
þó aö menn veröi sjúkir viö og viö, eöa þó líffærin eöa líkaminn allur
fyllist eitri og ólyfjan.
En séu hægöirnar tiöar, þá er líka minni hættan á því, aö þessi
voöastraumur flæöi út um líkama vorn, sérstaklega, ef aö vér notum
vitiö og skynsemina til aö velja þær fæöutegundir, sem oss eru hentugar,
og síöur er hætt viö aö úldna og rotna i þömunum, og þar af leiöandi
veröa ækslunarstofur als þessa óþverra.
í rauninni er ekki til nema einn sjúkdómur: auto-intoxication —
sjálfseitrun, eöa þaö aö eitra sjálfan sig meö óhreinindum. Þessi sjálfs-
eitrun kemur fyrir á ótal stöðum um allan líkamann. Menn nefna hana
ótal nöfnum, skrifa utn þessa sjúkdóma langar, lærðar bækur, sem al-
menningur botnar ekkert i, og þaö er alt saman gott, náttúrlega. En
upphafið, orsökin til þessa als, til allra þessara sjúkdóma, eru margra ára
óhreinindi og ólyfjan, sem hefur spilt og saurgað og eitraö blóöiö, svo
aö hinir óhraustari partar likamans geta ekki staöist þessi daglegu á-
lilaup eiturefnanna, yrmlinganna og kvikindanna; og þá er maöur oröinn
sjúkur.
Likama mannsins má líkja viö gufuvél meö ótal pipum. Ef aö pip-
urnar eru fullar af ösku og sóti, þá getur vélin ekki unnið. Og lang-
varandi sjúkdómar hljóta að taka sinar langvarandi orsakir. Vanþekk-
ing mannsins breytir ekki Iögum náttúrunnar, og þó að menn um miö-
nætur skeið óski sér aö dagur sé kominn, þá veröur þaö aldrei meira en
ósk, það verður jafnlangt til dagsins. Heimurinn er fullur af sönnun-
um, en fólkið getur einhvern veginn ekki séö þær, eða vill ekki sjá þær,
en glevpir viö vitleysum og “patent” meðölunum, og skotturáöunum.
Það er mest um aö gjöra, aö fá að sulla nógu miklu og óskiljanlegu og
leyndardómsfullu í sig. “Oh, ég má til að fá eitthvað styrkjandi, ann-
ars gct ég ekki lifað”—þannig hugsar og talar fólkið, en einlægt heldur
þaö áfrm sama strikinu, að fylla öll göng og holur og rifur með ólyfjan
og óhreinindum. Og þó að lyfin væru nú góð, sem þau ekki eru, þá
dygði það ekkert, meðan einlægt er haldið áfram sama Iifnaðarhættin-