Jólabókin - 24.12.1920, Blaðsíða 32

30
sprota í hönd, settan gimsteinum. Sex þjónusíusveinar
stóðu í röð til hvorrar handar henni, og var hver höfðr
hærri inum næsta. Bóndi gekk til konu sinnar og mælti:
»]æja, kona góð, nú ert þú orðin drotning!«
»]á, eg er orðin drotning«, ansaði hún.
Hann horfði nokkra stund á hana, en mælti síðan:
»Kona, fyrst þú ert nú orðin drotning, þá eigum við
fráleitt margar óskir óuppfyltar. Við ættum að hætta að
óska okkur«.
»Nei, sannarlega ekki«, sagði konan. »Eg er alls ekki
ánægð. Tækifæri og tími bíða ekki eftir neinum og auð-
vitað ekki fremur eftir mér. Eg er eins óþolinmóð og
áður. Farðu enn til kóngssonarins og segðu honuni, að
eg þurfi að verða keisaradrotning«.
»Keisaradrotning!« át fiskimaðurinn eftir. »Eg er viss
um, að hann getur ekki gert þig að keisaradrotningu..
Keisaradrotning! Hæsta tign! —«
»Hvað ertu að segja?« spurði konan. »Veiztu ekki
að eg er drotning? Þú verður að hlýða mér, þótt þú
sért maðurinn minn. Far þú samstundis og bið þú kóngs-
soninn að gera mig að keisaradrotningu. Hann getur
öldungis eins gert mig að keisaradrotningu og hann gatr
gert mig það, sem eg nú er«.
Og bóndinn dróst af stað. Hann nöldraði við sjálfan
sig: »Það er annað en gaman að bera fram svona bæn-
ir. Eg er viss um að fiskurinn tekur nú af skarið«.
Þegar bóndinn kom niður að sjónum, tók hann eftir
því, að brim var mikið og skolaði ströndina.
Og hann hafði enn einu sinni yfir erindið sitt:
„Við þig eiga vil eg tal,
vinur minn í flyðrusal: