Jólabókin - 24.12.1920, Blaðsíða 51

49
»Herra minn! mikið dæmalaust er eg hrifinn af — —«
»Herra«, tók baróninn fram í, »eg tala aldrei þegar
eg er á ferð í vagni«.
»Það er nú svo. Eg er þá ekki frekar að fást um
það«, svaraði Grétry og sat hljóður það sem eftir var
dagsins.
Baróninn hefir víst haldið að samferðamaðurinn væri
í meira lagi skrafgjarn, og því ætlað að loka fyrir straum-
inn í tíma.
Um kveldið settust þeir að í gistihúsi. Þegar þeir voru
búnir að hafa fataskifti og sestir við arineldinn, sneri
baróninn sér að tónskáldinu og mælti:
»Nú — nú, kæri samferðamaður! — en hvað eg er
glaður yfir því að — —«
»Herra«, mælti Grétry snögt, »eg tala aldrei þegar
eg er í gistihúsi«.
Aðalsmaðurinn skildi sneiðina og friðmæltist. Og að
lítilli stundu liðinni voru þeir orðnir mestu mátar og
skröfuðu um alla heima og geima.
Næsta dag klifruðu þeir upp Mont Cenis. Grétry sá
þá lítinn trékross. sem rekinn var niður í snjóinn. og
spurði fylgdarmennina hvað hann táknaði. Var honum
svarað í höstum róm.
«Þögn!«
«Hvað er að tarna«, hugsaði hann með sér. »Eruð
þið líka þýskir barónar?«
Síðan héldu þeir áfram þegjandi. En að stundu Iið-
inni sögðu fylgdarmennirnir að nú væri óhætt að tala.
En þarna, sem krossinn væri, mætti ekkert samtal eiga
sér stað. Hljóðið gæti valdið titringi í loftinu er komið
gæti af stað snjóflóði. og væri þá úti um þá, sem þar
væru á ferð.
4