Jólabókin - 24.12.1920, Blaðsíða 33

31
Ósvinn kona æskir þess,
sem ekki verður sett í vess“.
Fiskurinn kom. »Jæja«, sagði hann. »Hvað vantar
hana nú?«
»Bið þú fyrir þér!« mælti bóndinn uppburðarlítill. »Nú
langar hana til að verða keisaradrotning!«
»Farðu heim«, sagði fiskurinn. »Henni verður að ósk
sinni«.
Og þegar bóndinn kom heim, leit hann á drotninguna
sína. Hún var nú orðin keisaradrotning. Sat hún inni í
marmarahöll. Þar voru standmyndir úr alabastri. Alt
glóði af gulli og perlum. Hermenn, aðalsmenn og bar-
únar hneigðu sig fyrir henni.
En hún var samt sem áður ekki ánægð. Og loks
sagði hún bónda sínum eins og var, að sig langaði til
að verða páfi.
»Þú verður nú enn einu sinni að finna fiskinn og segja
honum þetta«, sagði konan.
»Nei, þetta er ótækt. Páfinn er höfuð kirkjunnar.
Þú færð ekki þá ósk uppfylta«.
»En eg vil verða páfi!« sagði konan.
Og fiskimaðurinn neyddist til að fara. En er hann
kom niður að ströndinni, sá hann að brimið var feikna-
mikið, og bárurnar voru háar eins og fjöll. Þær brotn-
uðu og féllu langt á land upp. Skýin voru svört, og
veðrið var afskaplegt. En fiskimaðurinn hafði yfir gamla
erindið. Og hann fann fiskinn að máli. Sagði hann hon-
um, hvers húsfeyja óskaði sér.
»Snú þú heim«, svaraði fiskurinn, »konan þín er orðin
páfi«.
Bóndi gekk heim á leið. En sú breyting, sem orðið
hafði á heima hjá honum! Höllin var horfin, en þar