Jólabókin - 24.12.1920, Blaðsíða 27

25
Maðurinn reri í land og gekk heim að kofa sínum.
»Hefir þú ekkert veitt í dag, bóndi minn?« spurði
kona hans.
»Eg veiddi fisk, sem sagðist vera kóngssonur í álög-
um«, ansaði maður hennar. »Og ég kastaði honum fyrir
borð«.
»Óskaðirðu þér einskis?« spurði konan.
»Nei, hvers hefði eg átt að óska mér?« spurði hann
aftur.
»Hvers! að minsta kosti betri kofa en þetta óþokka-
lega hreysi er. En sá
ólánsmaður, að detta
þetta ekki í hug! Hann
hefði veitt þér þá bæn,
sem þú hefðir beðið
um. ]æja, farðu nú
strax og náðu í hann.
Verið getur að hann
ansi þér«.
Fiskimanninum var
ekki um þetta , gefið. Þótti honum uppástungan all-
heimskuleg. En til þess að geðjast konu sinni, gekk
hann niður að sjó. Þegar hann sá, hvað dökkgrænn sjór-
inn var, ætlaði hann að missa kjarkinn, en raulaði samt
fyrir munni sér:
„Við þig eiga vil eg tal,
vinur minn í flyðrusal,
aftur rak mig út til þín
Isabella konan mín'*.
Kom nú fiskurinn syndandi, rak höfuðið upp úr sjón-
um og sagði: »Hvað viltu mér?«
»Vinur minn!« sagði sjómaðurinn. »Eg veiddi þig í