Jólabókin - 24.12.1920, Blaðsíða 8

6
hvarvetna. Og það lá við, að hann þyldi ekki að sjá
börnin þeirra. Andlitin mintu svo mjög á hana: skæru,
bládjúpu augun stálpuðu dótturinnar, ljósa yfirbragðið
drengjanna og spékopparnir í kinnum hins minsta,
já, alt minti á hana og ýfði söknuð hans.
Konungurinn var ógæfusamastur allra manna í landinu.
Daglega dvaldi hann tímum saman hjá marmara-líkkistu
drotningarinnar í grafhvelfingum dómkirkjunnar. Þar var
hann þó í návist hennar, er verið hafði hamingjusól hans
á lífsleiðinni, góður engill hans og ástrík móðir barnanna
hans. En hvert sinn, er hann kom þaðan, var sorgin
sárari og þunglyndið meira.
Það var liðið að jólum.
Kallarar fóru um landið með lúðrablæstri, og hvar-
vetna hrópuðu þeir: »Jólin eru að ganga í garð! V/or
góði herra, konungurinn, er yfirkominn af sorg. Dapur-
leg munu þau verða honum, þessi jól, ef engum auðnast
að mýkja sorg hans. Fyrir því eru allir kvaddir til kon-
ungshallar, þeir, er á nokkurn veg má ætla að geti, með
söng eður á annan hátt, eytt þunglyndi hans og vakið
honum jólagleði í huga og bros á vörum. Konungleg
laun mun sá hljóta, er megnar að reka úr landi þann
hinn svarta sorgarfugl, ér sveimar yfir höfði konungsins.«
— — Það var kominn aðfangadagur.
]ólaviðbúnaðurinn var mikill, bæði í höll og hreysi.
Úr öllum löndum og landshlutum ríkisins var fólk saman*
komið í konungsgarði. Hinn mikli forsalur hallarinnar
var þéttskipaður alskonar aðkomu-lýð.
Þar voru snjallir hljómlistarmenn og söngvarar, marg-
fróðir sagnaþular og æfintýrasmiðir, fjölvísir spekingar
og gamanleikafífl. — Allir vildu freista hvort takast