Jólabókin - 24.12.1920, Blaðsíða 38

36
»Gryfjan er full af leðju«, mælti litla moldvarpan.
»Og eg held það sjái ekki á mér«, mælti gráa kan-
ínan og hló við.
Síðan hljóp gráa kanínan af stað að gryfjunni og ösl-
aði út í forarleðjuna. Vatnið, eins og það var nú líka
þokkalegt, tók henni í höku, og alls konar illyrmi var í
leðjunni. Að lokum náði hún í hendina á veslings álfin-
um, rykti fast í, og kom honum heilu og höldnu upp á
grasflötina, og síðan gaf hún honum bendingu um, hver
væri styzta leiðin til álfheima.
En áður en álfurinn legði af stað, kysti hann gráu
kanínuna; hann kysti forugt nefið á henni, og hann kysti
forugar tærnar á henni. Og um leið og hann kysti hana,
breyttist grái liturinn í mjallahvítan lit.
»]æja, eg verð nú að flýta mér heim aftur«, mælti
kanínan við moldvörpuna. En ekki ætla eg að taka í
löppina á þér, mín er svo forug.
»Eg sé enga for«, mælti moldvarpan. »Það er eitt-
hvað undarlegt við þetta. Þú ert mjallahvít«.
Kanínan hló við og mælti: »Ætli það séu ekki mis-
sýningar?«
Þýtt úr „The Chr. Commonw.".