Jólabókin - 24.12.1920, Blaðsíða 15

13
Konungurinn sat hljóður um stund. Og allir, sem í
höllinni voru, horfðu á hann með mikilli eftirvæntingu.
»Förumaðurinn!«
. Það var maður all-einkennilegur. Oldungur að árum,
en þó ern vel. Kynslóð fram af kynslóð var hann kunnur;
afar og langafar höfðu um hann rætt. Og enn virtist
hann geta lifað mannsöldrum saman. Enginn vissi hvaðan
hann var kynjaður, í hvaða landi hann var borinn og
barnfæddur, né heldur um nafn hans, eða hvar hann
átti heima. En ár og síð var hann á ferðalagi, og þar
af var runnið hið alkunna nafn hans.
Smámsaman höfðu til orðið ýmsar helgisögur um hann,
og með helgri lotningu var nafn hans nefnt og um hann
talað. Það var eins og hann væri orðinn að sívakandi
samvizku samtíðarinnar, rödd, sem menn hlýddu á með
lotningu, jafnt í höll, sem hreysi. Þessa þjóðtrú studdu
blíð og spakleg orð hans og ummæli, er jafnan hnigu
að því hinu sama, sem kærleikspostulinn Jóhannes taldi
hina æðstu speki og ítrekaði jafnan, er hann á gamals
aldri var borinn á samkomur kristinna manna, sem sé
þetta: Bræður mínir, elskið hver annan! — Var það
ekki postulinn sjálfur, sem enn gekk í kring hér á
jörðu? Að minst kosti stóð eitthvað í 29. kapítula
]óhannesar-guðspjallsins, sem skilja mætti á þá leið, að
hann — líkt og »Gyðingurinn gangandi« — mundi verða
hér á ferli t»l endurkomu Krists.
Það eru til persónur, sem þjóðtrúin hefir haldið lífi í
öld fram af öld, persónur, sem hafa verið í návist frels-
arans og með honum; og það hafa líka verið til sterk-
trúaðir menn, er svo að segja hafa alið aldur sinn í
dyggilegri leit eftir þessurn samtíðarmönnum Krists, í
von um að fá að heyra hjá þeim lifandi vitnisburð um