Jólabókin - 24.12.1920, Blaðsíða 35

33
»Kona! Kona! — Hvað er það, sem þú lætur þér
um -munn fara«.
Hún endurtók ósk sína. Maðurinn féll á kné'fyrir henni.
»Bið þú mig ekki þess arna. Eg get þetta ekki!«
andvarpaði bóndinn.
En hún reiddist og rak hann á dyr.
Veslings fiskimaðurinn reikaði niður að sjó sárhryggur
í huga. Það var ofviðri, og hann ætlaði ekki að geta
staðið á fótunum.
Skip voru að farast, báta rak á land og brimrótið
velti stórgrýtinu upp eða sogaði það út.
Mitt í ógnum stormsins heyrði fiskimaðurinn þrumu-
raust: »Konuna þína langar til að verða eins og skap-
arinn. Snú þú heim, maður! Og þú skalt hitta konu þína
í óþokkalega kotinu gamla«.
Fiskimaðurinn gekk heim til sín. Hallirnar voru brott,
auðæfin horfin og öll dýrðin liðin hjá.
Og konan hans sat í gamla kofanum, sem sýnilegt
'tákn takmarkalausrar hégómagirni og drambsemi.
3