Jólabókin - 24.12.1920, Blaðsíða 20

Frú Hulda.
Einu sinni var ekkja, sem átti tvær dætur og var önnur
þeirra fríð og iðjusöm, en hin var bæði ljót og blóðlöt.
Henni unni móðirin samt miklu framar af því að hún
var holdgetin dóttir hennar, en stjúpdótturina hafði hún
út undan og varð hún að gera alt, sem gera þurfti, og
var hún sannkölluð Kolskör þar á heimilinu. Þessi
veslings stúlka varð á degi hverjum að setjast við þjóð-
veginn hjá brunni nokkrum og spinna þangað til blæddi
úr fingrum hennar. Nú bar svo til einhverju sinni að
spólan hennar var öll orðin blóðug og beygði hún sig
þá með hana ofan í brunninn og ætlaði að þvo hana,
en þá skrapp hún úr hendi hennar og datt niður í
brunninn. Hljóp hún þá grátandi til stjúpu sinnar og
sagði henni frá óhappi sínu. En stjúpan jós yfir hana
skömmum og var svo harðbrjósta, að hún sagði við hana:
»Fyrst þú lézt spóluna detta niður úr höndunum á þér,.
þá farðu á eftir henni og sæktu hana«. Fór þá stúlkan
aftur út að brunninum og vissi ekki, hvað hún ætti til
bragðs að taka, og í angist sinni og ofboði stökk hún
niður í brunninn til að sækja spóluna. Var svo í fyrstu,
að hún vissi ekkert til sín, en er hún raknaði við og
kom til sjálfrar sín, þá var hún stödd á unaðsfögru engi-