Jólabókin - 24.12.1920, Blaðsíða 45

43
hljóðfæri og talinn að minsta kosti fimtán þúsund króna
virði. Það var því engin furða þó að Ðull léti sér ant
um hann.
Það bar til einu sinni er Bull var á hljómleika-ferða-
lagi um Bandaríkin í Ameríku og fór á gufuskipi um
Ohiofljót, að gufuketillinn sprakk. — Framhluti skipsins
tættist í sundur og eldur kom upp í farþegarúminu.
Bull vissi ekki fyr til en alt var í uppnámi og hann
sjálfur blindaður af reykjarsvælu og hálf-heyrnarlaus af
ópum og óhljóðum sturlaðra kvenna og barna.
Nú mætti ætla að hann hefði brugðið við og farið að
hjálpa vesalings mæðrunum og börnunum. En það kom
honum víst ekki til hugar.
Nei, — það sem fyrst og mest' reið á að bjarga, það
var »]ósef konnngur« — uppáhalds-fiðlan hans! — Alt
annað var honum sama um.
Hann hljóp til klefa síns, þó að ógreitt væri umferð-
ar, þar sem allir gangar voru íullir af reykjarsvælu,
skipið tekið að sökkva, svo að alt var á floti undir þilj-
um og farþegarnir æðandi á móti honum upp stigann,
til þess að reyna að forða lífinu.
En Bull lét engar torfærur teppa sig, fiðlunni varð
að bjarga, hvað sem það kostaði. Hann komst niður í
klefann, þreif fiðlukassann og hljóp svo aftur upp á þil-
far. Þegar þangað kom, beit hann í hankann á kassan-
um, steypti sér útbyrðis og synti til lands — með fiðl-
una í munninum.
Þegar hann kom upp á fljótsbakkann, var það auð-
vitað hans fyrsta verk, að taka fiðluna upp úr kassan-
um og skoða hana í krók og kring, til þess að ganga
úr skugga um að hún væri óskemd.
Hann hafði algerlega gleymt sjálfum sér og öllu, nema