Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1927, Qupperneq 15

IÐUNN
Tvær konur.
185
iilveruna eins og fjallshlíð og hugsjónina takmarkið
mikla á tindinum. Fjallshlíðin verður því hærri og bratt-
ari sem hugsjónin er göfugri, A leiðinni upp hlíðina eru
óteljandi erfiðleikar, sem þarf að sigra. Smán og fyrir-
litning, háð og hrópyrði, fár- og fúkyrði, það eru þeir
þrcskuldar, sem hver einasti maður fær að komast í
kynni við, sem reynist hugsjón sinni trúr. En meðan
augu hans eru fest á hugsjóninni er hann ódrepandi.
Einbeittur vilji og trúin á sigur hins góða eru aðals-
merki mannsandans. Hver sem þau ber, gengur á end-
anum sigrandi af hólmi jafnvel í örðugustu baráttu lífs-
ins. En líti hann um öxl, þá er voðinn vís. Lífið er
kröfuhart. Annaðhvort — eða. Það er hið mikla boð-
orð lifsins, sem vér nauðugir viljugir verðum að lúta í
hugsjónabaráttunni. »Að halda sitt stryk, vera' í hætt-
unni stór og horfa’ ekki’ um öxl það er mátinn«, segir
skáldið.
Það er bjart yfir sögunni af Parisade. Sú saga hefir mynd-
ast á meðalþjóðar, sem var í uppgangi. Slíkar sagnir verða
ekki til þegar okið legst þungt á axlirnar. Oðru máli gegn-
ir með söguna af konu Lots. Þar heldur um penn-
ann maður, sem lífið hefir leikið grátt. Borgin er að
farast. Hún hefir kallað yfir sig eld af himni vegna
spillingar sinnar. Lot flýr óttasleginn undan eldgangin-
um með fjölskyidu sína. Kona hans fylgist með áleiðis.
Hún átti að velja á milli hreinleikans og spillingarinnar
og hún kýs hreinleikann í hrifningu augnabliksins. En
svo koma minningarnar um glauminn og gleðina, og
eyðimörkin í kringum hana verður enn svartari og enn
ömurlegri en áður. Gaman væri . . ., gaman væri . . .
Hún leit við, að eins einu sinni, og varð að saltstólpa,
eins og bræður Parisade urðu að steinum. Lítið í kring-
um yður til þeirra, sem þér þekkið að hafa orðið að