Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1927, Qupperneq 49

IÐUNN
Foksandur.
219
að eg sé orðinn svo gamall,sem S. N. víkur hvað eftir ann-
að að, þá er eg ekki svo hrumur enn, að eg geti ekki
svarað fyrir mig, eins og hann kann að hafa orðið lítil-
lega var við. En eg segi þetta vegna þess, að nokkuð
alment mun vera litið svo á, sem þetta bókmentalega
vísindastarf prófessorsins sé hvorki honum né þeirri’göf-
ugu stofnun, sem hann starfar við, til mikillar sæmdar.
II.
Eg kem þá að Víga-Styr.
Eg lét þess getið í grein í Verði, hvernig ástatt hefði
verið að sumu leyti með forfeðrum vorum á söguöldinni.
Eg tók Víga-Styr til dæmis. Eg benti á yfirgang hans,
sem flestum stóð ótti af. Þótt hann vægi menn, bætti
hann engu, því að »engi fékst réttr yfir honum*. Eg
minti á það, að hann hefði hælt sér af því að hafa
drepið þrjátíu og þrjá menn, sem hann hefði engu bætt.
Eg gat um það níðingsverk hans, er hann drap Þór-
halla á ]örfa fyrir engar sakir. Og eg lét uppi þá skoð-
un mína, að »þessum óbótamanni virðist enginn staður
hafa hæft í þessum heimi annar en gálginn, og enginn
staður í öðrum heimi annar en eitthvert helvíti*.
Það er sú ávirðing mín að hafa haft slík ummæli um
Víga-Styr, sem er aðalefnið í þessari síðustu árásar-
grein S. N. til mín.
S. N. heldur því fram, að drengskapar verði vart í
fari hans, því að hann hafi gengist undir það að leysa
vandræði bróður síns. Ekki skal eg vera neitt um það
að þræta, að Víga-Styr kunni ekki að hafa haft ein-
hverja kosti. Það hefir einmitt verið ein af mínum aðal-
staðhæfingum í þesrari deilu við S. N., að vér finnum
aldrei hið illa »hreinræktað«, einangrað frá öllu góðu,
og af því hefi eg dregið ályktanir, sem eru þveröfugar