Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1927, Qupperneq 59

IÐUNN
Foksandur.
229
að eg hefi fylstu samúð með þeim yfirvöldum, sem held-
ur kjósa, að óhegnt sé fyrir glæp, en leggja þjáningar
á menn, sem þeir eru ekki sannfærðir um að séu sek-
ir. Eg er fús á að bæta því við, að mér virðist það
mjög ískyggilegt, ef þjóðfélögin fara að treysta aðallega
á refsingar til þess að bæta mennina, Eg held, að það
sé beinasti vegurinn til þess að efla hrottaskap og grimd.
Eg hefi í annari af undangengnum deiluritgjörðum gert
þess grein, á hvert ráð eg trúi bezt. (Sjá Iðunni 1925,
bls. 260j.
Eg hefi líka tekið það fram, að þó að refsað væri
fyrir öll lagabrot, og þó að sú refsing væri öll sann-
gjörn, þá væri réttlætinu ekki fullnægt með því, af
því að ýms verstu verk mannanna varði ekki við lög.
Um þetta geri eg ráð fyrir, að flestir skynsamir menn
séu mér sammála. Eg hefi yfirleitt ekki mikla trú á
því, að refsingar eigi mjög verulegan þátt í að bæta
mennina, eins og refsingum er enn háttað, þó að eg
neiti því ekki, að fyrir geti það komið. Og eg er sann-
færður um, að oft spilla þær þeim. Eg er víst ekki
einn með þá skoðun í veröldinni. En eg hefi aldrei
hælst um yfir því, að hegningarlögum vorum sé slælega
framfylgt, og aldrei gert yfirlýsingar um ranglæti og
skaðsemi allra refsinga. Eg hefi þvert á móti, ekki að
eins sagt það, sem eg hefi bent á áður í þessari grein,
að eg efist ekki um, að þjóðfélögin hafi rétt til að
verja sig gegn lagabrotum með refsingum, ef það verði
ekki gert með öðrum- hætti, heldur hefi eg líka (í grein-
inni »Ofl og ábyrgð«) lýst yfir því, að eg fái ekki séð,
að hjá refsingum verði komist. Þetta vita allir, sem
lesið hafa ritgjörðir mínar, og eg skil ekki, hvernig
S. N. hugsar sér að vegur sinn muni vaxa við að rang-
færa það.