Kirkjuritið - 01.12.1939, Side 30

Sigurjón Guðjónsson:
Nóv.-Des.
372
sækja þau stundum. Af þessu, sem liér liefir verið minst
á í sem allra skemstu máli, má sjá, að umsvif finsku kirkj-
unnar eru mikil og bera henni gott vitni.
Af þeim kynnum, sem ég hafði af finsku prestunum, sem
næstum eingöngu var i horgunum, virtist mér þeir áliuga-
menn, framúrskarandi starfsamir, enda altaf önnum kafn-
ir. Mun í engum hæ á NorðurJönduin jal'n margir leik-
menn um prest eins og t. d. í Helsingfors. Ég átti þess Icosl
að vera noklturum siriþum í kirkju hæði þar og í Áho og
Borgá. Er guðsþjónustufyrirkomulagið með sama sniði að
lieita má og í Svíþjóð og búningur prests hinn sami, enda
ekki undarlegt, þar sem Finnland var kristnað þaðan og
laut Svíþjóð öldum saman, meðan kristindómurinn var
að festa rætur Jijá þjóðinni. Ber finska kirkjan sem lrin
sænska nokkurn hlæ Jtaþólks siðar og Jiefir fjölbreyttari
og fegurri liclgisiði en kirltjur Danmerkur, Noregs og ls-
lands, sem steyptar eru mjög í sama mót. — Ekki býst ég
við eftir þeim prédikunum, sem ég lieyrði í Finnlandi, að
þær mundu falla íslendingum allskostar í geð. Til þess
voru þær of Jjókstafsbundnar og Jrihlíufastar.
Nokkuð iiafa prestarnir strangt aðliald frá almennings-
álitinu, bvað líferni og opinbera framkomu snertir. Þeir
mega eldri sækja leiltliús, elriti dansa, livað þá dreltka vín,
og ekki varð ég var við, að þeir prestar reyktu, er ég ltynt-
ist, og ég man eltlti eftir, að mér væri boðið að reykja ai
neinum presti. En útilif leyfist þeim í ýmsum mynd-
um. Þeir mega fara á dýraveiðar og skjóta skepnur merk-
urinnar, róa lil fiskjar o. s. frv.
Finnland á margar merkilegar kirkjur frá fornu fari-
M'á þar fyrst og fremst telja dómltirkjuna miklu í Áho, ei'
bygð var á 13 öld, úr grásteini og tígulsteini. Er bun
langmerkilegastur lielgidómur finsltu þjóðarinnar. Hetn'
bún stundum orðið fyrir miklum skemdum, en verið end-
urhyg'ð á kostnað ríkisins. í einni stúltu bennar er grafm
eina drotningin, er borið liefir beinin í Finnlandi, Ivax'in
Monsdóttir, drotning Eiriks XIV. Þá er dómkirkjan i