Kirkjuritið - 01.12.1939, Qupperneq 38

380
Selma Lagerlöf:
Nóv.-Des.
uðust þangað. Nokkurir þeirra settust á stráþakið, aðrir á snar-
brattan hamarinn bak við húsið, enn aðrir blökuðu vængjunum
og héldu sér á flugi yfir því. Hátt, hátt uppi var loftið albjart
af ljómandi vængjum.
Á sama vetfangi sem stjarnan brauzt fram yfir borginni á fjall-
inu, vaknaði öll náttúran við, og það gat ekki dulist mönnunum,
sem stóðu uppi á tindi Capitolium. Þeir fundu hressandi, blíðan
blæ fara um loftið, og mild angan barst að vitum þeirra, þytur
heyrðist í skóginum, Tíber tók að streyma með nið, stjörnurnar
Ijómuðu, og alt í einu var máninn hátt á himninum og lýsti upp
heiminn. Og dúfurnar báðar rendu sér niður úr skýjunum og sett-
ust á axlir keisaranum.
Þegar þetta undur gerðist, reis Ágústus á fætur fagnandi og
tígulegur, og vinir hans og þrælar féllu á kné. „Heill þér, Cæsar!"
hrópuðu þeir. „Verndarandi þinn hefir svarað þér. Þú ert guð-
inn, sem tilbiðja á uppi á tindi Capitolium."
Og hrópin, sem þessir hrifnu menn hyltu keisarann með, létu
svo hátt í eyrum, að Völvan forna heyrði þau. Þau vöktu hana
af leiðslusýnum. Hún reis upp frá klettabrúninni og gekk til
mannanna. Það var eins og dimt ský hefði stigið upp úr djúpinu
og svifi niður á fjallstindinn. Hún var ægigömul. Strýið lafði í
þunnum sneplum niður á andlitið, hnútarnir um öll liðamót miklir,
og dökt hörundið um líkamann var skorpið eins og börkur á tre
og alt í hrukkum.
En voldug var hún og tignarleg, þar sem hún hélt til keis-
arans. Hún greip um úlnlið honum annari hendi, en hinni benti
hún í áttina til Austurlanda.
„Líttu á,“ sagði hún. — Og keisarinn leit upp og horfði og
horfði. Hann sá lengra og lengra. Honum gaf sýn yfir Austurlönd
í fjarska. Og hann sá hrörlegan skúr undir bröttum hamravegg
og nokkura hirða krjúpandi í opnuni dyrunum. Inni í gripahúsinu
sá hann unga móður á hnjánum fyrir framan lítið barn, og la
það á kornbindinu á gólfinu.
Og stórir kropnir fingur Völunnar bentu í áttina til þessa
fátæka barns.
„Heill þér, Cæsar,“ sagði Völvan og hló hæðnislega. „Þarna
er guðinn, sem á að tilbiðja á tindi Capitolium.“
Ágústus hörfaði undan henni, eins og hún væri firt viti.
En þá kom spádómsandinn voldugi yfir Völuna. Hálfblind
augu hennar tóku að loga, hún lyfti höndum móti himni, og rödd
hennar varð hljómmikil og þróttmikil, eins og hún hlyti að heyr-
ast um veröld alla. Hún mælti fram orð, sem hún virtist lesa upP1
meðal stjarnanna: