Kirkjuritið - 01.12.1939, Page 55

KirkjuritiS.
Johan Olof Wallin.
397
að prestur vildi hann verða. Fór hér sem oftar, að snemma beyg-
ist krókurinn að því, sem verða vill.
Innan fermingaraldurs komst hann í skóla í Falun í Dalarna,
eirnámubænum alþekta. Þar var fyrsta kvæði hans prentað, er
hann var aðeins 14 ára gamall.
Hann hélt áfram námi í Vesturási, og reyndist þar mesti náms-
garpur, orti hann þó nokkuð alla sína skólatíð og þýddi allmikið
af kvæðum úr latínu, einkum eftir Virgil og Hóraz.
Á þessum árum gerðist hann fráhverfur því að verða prestur,
en skáldfrægðin lokkaði hann meira en nokkuru sinni fyr.
Er Wallin hafði lokið stúdentsprófi í Vesturási, varð hann
heimiliskennari hjá aðalsmanni einum skamt frá Stokkhólmi, því
að fátæktin batt nú enda á skólanám hans, auk þess sem hann
hafði veilt brjóst.
Á herrasetrinu rataði hann í ástaræfintýri. Hann varð ástfang-
inn af dóttur aðalsmannsins, sem var nemandi hans, og glæddi
það án efa hina ríku skáldæð, er í honum bjó. Dóttir aðalsmanns-
ins var óvenju guðhrædd og göfug stúlka og var Wallin ímynd
hreinleikans. Um hana orti hann eitt af fegurstu kvæðum sínum:
He/ básta ordct.
Verulega skáldfrægð hlaut Wallin fyrst fyrir kvæði, er hann
°rti um Gústaf III., listamanninn á konungsstóli. Verðlaunaði
saenska akademíið það kvæði með 200 dúkötum.
1809 vígðist hann til prests, án þess að hann þá fyndi hjá sér
sterka löngun til þess. En að hann tók vígslu, olli einkum tvent,
bænir móður hans og fátæktin, sem enn var lians fylgikona.
Áður en hann tók vígslu, hafði hann trúlofast ungri og gáfaðri
stúlku, er hét Sophie Ruunevall. Wallin, sem var ör í lund. fanst
hún of léttúðug og sleit hann því trúlofuninni. Mun hann þó jafn-
an hafa iðrað þess og einskonar sektartilfinning hafa jafnan fylgt
bonum eftir það.
I örvæntingu sinni. kvæntist Wallin dóttur auðugs tóbaksverk-
smiðjueiganda, Anne Marie Deinander. Hún var hagsýn kona og
barn þessa heims, en skildi lítt hið auðuga og djúpa sálarlíf hans.
Eftir að hafa verið prestur úti á landsbygðinni um skeið, varð
'Vallin prestur í Stokkhólmi 1812. Kom þá brátt í ljós, hver af-
burðaprdikari liann var, svo að enginn þótti hans jafningi.
Upp frá þessu lá leið hans til sívaxandi metorða. Ilann varð
1 ikisdagsmaður, dómprófastur í Vesturási, pastor primarius í
^tokkólmi og um Ieið hirðprestur, og loks erkibiskup í Uppsölum,
,veim árum fyrir dauða sinn.
Margir merkir og glöggir menn, er heyrðu Wallin prédika, hafa
1 omað ræðusnild hans sem alveg frábæra. Iíöddin var skýr og