Kirkjuritið - 01.06.1942, Síða 23

Kirkjuritið.
Kirkjan og ríkið.
Það er ekki ætlun mín, með þessum fáu orðum, að
ræða um kirkjustefnur og meta þær hverja móti ann-
ari, né heldur að ræða um sérstakar trúarstefnur og
dæma um, hver sé afstaða þeirra til kristinnar kirkju.
Ég ætla einungis að víkja að sambúð ríkisins og þjóð-
kirkjunnar íslenzku.
Allir munu viðurkenna, að ríkið leggur mikið kapp á
að auka og bæta alþýðumentunina, ekki sízt fræðslu
barna og unglinga, og er árlega varið stórfé í því skyni.
Grildi þekkingarinnar og þess, sem nefnt er almenn ment-
un, er vitanlega viðurkent, en ekki ber síður að viður-
kenna gildi manndj'gða og sálargöfgi og göfugi’ar lífs-
skoðunar. Mörgum iriun virðast, að þau verðmæti fari
ekki að sama skapi vaxandi með þjóðinni sem þekk-
ingin. í augum þeirra, sem bafa fulla trú á ábrifum
kristindómsins og gagnsemi kirkjunnar, er það því ó-
viðfeldið og órétt að draga úr starfi hennar og áhrifum
með því að leitast við að fækka starfsmönnum bennar
sem mest. Ekki er þó rétt að álykta, að þetta sé gert af
illum hug, því að ýmsir, sem að því standa, sýna góðar
og heilbrigðar skoðanir í öðrum siðgæðis- og menningar-
málum. Ef til vill virðist þeim, að ýmsir starfsmenn
kirkjunnar sýni ekki nægan áhuga og svari ekki kröf-
um tímans. En sé svo, þá mætti, frá kirkjunnar sjónar-
miði, líkja aðgerðunum við það, að læknir vildi ráða
bót á handadofa með því að fækka fingrunum. Þetta
má raunar afsaka, því að sé hér þörf á lækningu, þá
verður hún að koma úr annari átt.
Rikinu er skylt að efla mannkosti og göfgi þjóðarinn-
ar ekki síður en þekkingu, og þar sem það er viðurkent,